Het onlangs verschenen boek ‘Hoe voorkom je ADHD? Door de diagnose niet te stellen’ van Laura Batstra is bij veel mensen in het verkeerde keelgat geschoten. Kern van het boek is dat ADHD en medicatie over het algemeen worden aangepraat. Vooral door de boefjes uit de farmaceutische industrie. En dat terwijl de meeste mensen helemaal niet bij een diagnose gebaat zijn.
Veel behandelaars, ouders en kinderen zijn terecht verontwaardigd over de manier waarop Batstra de denkbeelden van anderen wegzet als denkfouten. En dat doet ze niet één keer, maar voortdurend. Zelfs Russel Barkley – een autoriteit op het gebied van ADHD – zit er met zijn visie, volgens Batstra, naast. Jarenlang wetenschappelijk onderzoek wordt afgedaan als flauwekul. Je moet maar durven.
Maar misschien is er nog wel veel meer verbijstering over het feit dat Batstra keer op keer een podium krijgt om haar verhaal wereldkundig te maken. Haar ervaringen en haar waarheid. Niet gebaseerd op onderzoekscijfers, maar op alternatieve verklaringen. Zo konden we deze week in de wakkerste krant van Nederland lezen dat ADHD meestal geen ziekte is. Een absurde bewering natuurlijk, want een ziekte is er wel of een ziekte is er niet. Halve ziektes bestaan namelijk niet.
Om deze reden wordt er door mensen dan ook massaal verontwaardigd gereageerd. Op de radio, op de televisie, in de krant en in de sociale media. En eerlijk is eerlijk, ook ik doe hier uit pure frustratie wel eens aan mee, terwijl ik natuurlijk best weet dat het onverstandig is. Deze week nog kreeg ik tijdens een discussie van Batstra- aanhangers het verwijt dat mijn uitspraken polariserend zijn.
En dus haakte ik af. Tegen zoveel vooroordelen helpen namelijk de beste argumenten niet. Om deze reden heb ik mij voorgenomen om op deze manier geen aandacht meer te besteden aan Batstra en aan haar boek. Want elke vorm van aandacht, dus ook negatieve aandacht, zal in het nadeel werken van mensen met ADHD. En om deze reden vraag ik iedereen met kennis van zaken dan ook om hetzelfde te doen en mijn voorbeeld te volgen.
Los van het feit dat we natuurlijk altijd kritisch moeten zijn en blijven ten aanzien van nieuwe ontwikkelingen is er namelijk geen enkele reden om te denken dat diagnoses en medicatie worden aangepraat. Het fabeltje van Batstra dat ADHD kan worden voorkomen door de diagnose niet te stellen is feitelijk onwaar. Daarom reageren we zo heftig. We moeten ons immers voortdurend verantwoorden, omdat de diagnose ADHD en de behandeling keer op keer in twijfel worden getrokken. En dat is precies de open zenuw van behandelaars, ouders en kinderen. Sterker nog, het is zelfs de verklaring voor de heftige reacties op Batstra en haar boek.
Toch zullen de heftige reacties de fictieve werkelijkheid alleen maar versterken. En om deze reden moeten we dus ook niet meer reageren op de stigmatiserende uitspraken van Batstra, die ook nog eens grotendeels feitelijk onjuist zijn. En dat is best lastig, want het anti- ADHD verhaal van Batstra domineert momenteel het debat. Maar als we willen dat ADHD als een chronische handicap zal worden herkend en behandeld zullen we de wijste moeten zijn en de eer aan ons zelf moeten houden.
Het is namelijk ontzettend zonde dat Batstra steeds opnieuw met niet correcte argumenten de discussie polariseert. En daarom wil ik het volgende afspreken. Als we per ongeluk merken dat Batstra toch oprecht betrokken blijkt te zijn bij kinderen met ADHD krijgt ze weer onze aandacht. Tot die tijd geven we geen aandacht meer aan Batstra en aan haar boek. Dit is namelijk de enige manier om er voor te zorgen dat het debat over ADHD weer snel over de inhoud zal gaan. En als we in staat zijn om het zo te kunnen bekijken doen we er zelfs ons voordeel mee. Want het boek van Batstra is dan namelijk ineens geheel onverwacht toch nog een ontzettende wijze les.
