Het was absoluut geen best voorteken afgelopen donderdag. De bril van dochter had op school zomaar krak gezegd en juf had de bril tijdelijk met plakbandjes gerepareerd. Met mijn hoofd nog bij de bril vergat ik vervolgens het achteruitkijkspiegeltje en knalde ik tegen een stilstaande auto. Later op de avond kreeg ik keelpijn en de volgende dag was ik ziek.
Niet zo bijzonder zou je zeggen. Gewoon in bed gaan liggen en lekker uitzieken. Maar gewoon in bed gaan liggen en uitzieken zit er hier niet in. Want wat moeten ze hier zonder een moeder die normaal gesproken de motor is van het gezin? Wat dat betreft had ik echt beter een man kunnen worden. Mannen kunnen namelijk wel gewoon in bed gaan liggen en uitzieken.
Bij mannen zit het over het algemeen zo: als ze hoofdpijn hebben, hebben ze griep, als ze griep hebben, hebben ze longontsteking en als ze longsteking hebben gaan ze dood. En om te laten weten dat het allemaal heel zielig en erg is wordt er natuurlijk heel veel gezucht, gepuft en gekreund. Om aandacht te krijgen.
Dat lijkt mij ook wel wat en omdat mijn keel echt verschrikkelijk zeer doet schraap ik een paar keer hard mijn keel. En ik krijg van alles, maar geen aandacht. Tenminste niet de aandacht die mij op dit moment zo leuk lijkt. Manlief gaat mij nadoen en de kinderen trekken elkaar nog een keer extra aan de haren. Want tja, ADHD gaat niet over, omdat mama het toevallig heeft bedacht om ziek te worden.
Na een aantal slapeloze nachten, veel geschraap en weinig aandacht voel ik me zo zielig dat ik besluit om de dienstdoende huisarts te bellen. Compleet misselijk van de enorme hoeveelheid drop en de vele waterijsjes vind ik het namelijk hoog tijd om beter te worden. En aandacht krijg ik toch niet. De diagnose is niet verrassend: een forse keelontsteking. Met een doosje antibiotica en een doosje pijnstillers kom ik thuis. En ik wil nog maar één ding en dat is slapen.
Met het dekbed van dochter plof ik op de bank en val ik in een diepe slaap. Maar ook dit moment is van korte duur. Na drie keer wreed wakker te worden geschud door dochter kom ik maar weer in de benen. In de keuken tref ik zoon. Hij hangt aan tafel, want hij voelt zich ziek. Zijn hoofd doet zeer en hij voelt zich zo slapjes. En ook manlief voelt zich niet helemaal lekker. Het enige wat ik denk is: God straft meteen. Maar ook: daar gaat morgen mijn uitziekdag. In plaats daarvan moet ik natuurlijk de kreungeluiden van mijn mannen aanhoren. Voor de zekerheid vraag ik dochter ook maar even hoe het met haar gezondheidstoestand gesteld is. Ze voelt zich kiplekker. Natuurlijk, zij is een vrouw. Die zeggen het pas als ze echt ziek zijn.
Na het eten plof ik weer op de bank. Omdat mijn keel aanvoelt als schuurpapier schraap ik mijn keel nog een keer. Geen reactie. Om de bank heen zie ik een gigantische puinhoop. In de keuken hangt zoon met zijn iPod en in de kamer hangt manlief met zijn iPad. En ik hoop ondertussen eigenlijk maar één ding en dat is dat de antibiotica snel werkt. Dan kan ik namelijk op de vlucht gaan en pas weer terugkomen als iedereen beter is.
