“Mijn wekker ging om 6.15 uur af. Ik ben er toen meteen uitgegaan en gaan douchen. Daarna heb ik mijn brood gesmeerd, ook voor op school. De hond heeft al gegeten en ik heb de vaatwasser uitgepakt. Goed hè?” Dochter kijkt mij vragend aan. “Dat is hartstikke knap”, zeg ik. “En fijn dat je me helpt.”
Het lijkt voor een ander misschien heel normaal en vanzelfsprekend, maar dat is het hier zeker niet. Dochter is nu 14 jaar en deze positieve ontwikkeling is pas iets van de laatste paar maanden. De eerste tijd dat ze op de middelbare school zat, moest ik werkelijk alles voor haar doen. Ze kwam nooit zelf uit haar bed. Zelfs niet als ik haar riep, dus ik was al gauw een uur bezig om haar wakker te maken. En als ze dan eenmaal was opgestaan, was er chaos en paniek.
Regelmatig heb ik me wanhopig afgevraagd of dochter ooit nog een keer een beetje zelfstandig zou worden. Er was namelijk niets wat daarop wees. Alles moest ik haar voorkauwen. Andere kinderen van haar leeftijd waren allang een beetje zelfredzaam. Dat zag ik natuurlijk ook om mij heen. Er werd soms zelfs gevraagd: “kan ze dat echt niet zelf?”
Niet alleen bij dochter verliep de groei naar zelfstandigheid traag. Ook zoon kon er wat van. Hij kwam weliswaar iedere dag zelf keurig op tijd uit bed, onder de douche gaan deed hij niet. Zijn kamer was een puinhoop en de vieze kleren deed hij nooit in de was. Hij was een smeerdoos. Dus ook bij hem ben ik jarenlang bezig geweest met oefenen om hem zelfstandig te maken.
Onze kinderarts zegt altijd dat de ontwikkeling bij kinderen met ADHD een aantal jaren achterloopt. Dus daar heb ik me altijd maar aan vastgehouden. En het is ook echt zo. Veel dingen die bij leeftijdsgenootjes wel goed gaan, gaan bij kinderen met ADHD mis. Je moet echt heel veel geduld hebben en alles voortdurend blijven herhalen. Op een dag zul je dan zien dat het kwartje eindelijk is gevallen.
Kijk maar naar ons. Zoon is nu 18 jaar en een ijdeltuit. Hij staat elke morgen onder de douche. En ook nog eens zo lang dat ik hem regelmatig moet vragen of hij er niet eens een keertje onder vandaan zou willen komen. Als hij klaar is met douchen, staat hij nog steevast een half uur voor de spiegel om zijn kapsel te doen. Er mag namelijk geen haartje op zijn hoofd scheef zitten. Wat een verandering.
Mijn kinderen worden eigenlijk in alles groter en zelfstandiger. Zoon reist nu met zijn OV-kaart het hele land door. Hij heeft een leuk vakantiebaantje gevonden en het gaat goed op school. Bij dochter zie ik naast de praktische dingen ook dat ze een stuk socialer is geworden. Ze gaat nu veel makkelijker met mensen om en ze heeft veel meer leuke contacten.
Het zelfstandig worden van mijn kinderen is hier dus langzaam gegaan. Maar wat maakt het uit? Het was vooral een kwestie van een hele lange adem hebben. Gelukkig mag het resultaat er zijn. Veel dingen lukken nu wel. Mijn kinderen zijn gewoon niet gemiddeld. En dat maakt me absoluut niet minder trots.
