Skip to main content
Columns en blogs

Werkweek

Door: 14 augustus 2018mei 14th, 2021Geen reacties

Jarenlang heb ik het diep weg kunnen stoppen. Toen dochter naar de middelbare school ging, wist ik dat het er ooit van zou komen, maar zover was het gelukkig nog lang niet. En dat was maar goed ook, want het idee alleen al bezorgde me rillingen. Maar nu ineens komt het toch wel heel dichtbij. Dochter gaat in maart op werkweek naar het buitenland.

 

Het is een verplicht onderdeel in het programma op de havo. De leerlingen kunnen kiezen uit Londen, Boedapest of Lissabon. Naar Londen gaan ze met de bus en met de boot. Naar Boedapest met de bus en naar Lissabon met het vliegtuig en de bus. Het zijn verre bestemmingen. Dit vind ik niet alleen doodeng, maar ook nog eens heel erg duur. Een weekje kost al gauw een kleine 500 euro. En dan heb ik het zakgeld nog niet eens meegerekend. Persoonlijk vind ik dit buiten alle proporties.

 

Maar goed, er is geen ontkomen aan. De kinderen zijn op school al helemaal lekker gemaakt. Als ik haar niet mee zou laten gaan, vergeeft ze me dat nooit meer. Dan ben je de meest slechte ouder die er bestaat. Je kind kan immers enorm van deze unieke en geweldige ervaring ‘groeien’. Dat mag je je kind absoluut niet ontnemen.

 

Misschien is het zo. Maar misschien ook niet. Niet alle kinderen zijn hetzelfde. Het ene kind zal het prima trekken, het andere kind nog niet. En dan denk ik aan de zorgleerlingen, zoals mijn dochter. Net 14 jaar geworden en de jongste van de klas. In de kleuterklas een jaar overgeslagen en een vroege leerling. Door haar ADHD en dyscalculie nog totaal niet zelfstandig. Een timide meisje. En ze kan niet eens links van rechts onderscheiden. Hoe moet dat nou?

 

Vandaag heeft ze het aanmeldingsformulier ingeleverd. Haar eerste keuze is gevallen op Lissabon. Dat snap ik wel. Portugal is een fantastisch land met een heerlijk klimaat. Weet ik uit ervaring. Maar als ik aan de werkweek denk, draait mijn maag om. Ons warhoofd die mogelijk al zal verzuipen op de luchthaven. Ze gaat voor het eerst in haar leven vliegen. Die spanning. Het is maar de vraag of ze dit allemaal aan zal kunnen.

 

En dan is ze in Lissabon. Een enorme stad in een vreemd land waar de mensen een andere taal spreken. Stel je voor dat ze verdwaalt. Of dat ze haar paspoort kwijtraakt of haar mobiele telefoon. Dat er nergens meer leiding te bekennen is en dat ze de naam van het hostel is vergeten. Wie brengt mijn meisje dan weer veilig terug?

 

Wat ik nu kan doen, is haar zo goed mogelijk voorbereiden en voorzorgsmaatregelen nemen. Een mobiel abonnement afsluiten. Contact zoeken met de  docenten die meegaan, hun telefoonnummers vragen en ze de gebruiksaanwijzing van dochter uitleggen. We zijn ook al begonnen met het uit het hoofd leren van mijn mobiele nummer. Ze moet me immers altijd kunnen bereiken.

 

Kleine kindjes worden groot en het loslaten van kinderen is voor alle ouders ouders vast een dingetje. Maar voor ouders van kinderen met een zorgvraag is het extra zwaar. Er komt gewoon zoveel meer bij kijken. Dat is niet simpel. Natuurlijk wil ik vertrouwen hebben. Maar toch vraag ik me ondertussen steeds maar af: wat is er mis met een schoolreisje naar de Waddeneilanden?

Suzan Otten-Pablos

Suzan Otten-Pablos

Columnist ADHD Netwerk: in de periode van 2010 tot 2021 heeft Suzan Otten-Pablos elke 2 weken een column op de website van ADHDnetwerk.nl. gepubliceerd. Suzan is maatschappelijk werker, ADD/ADHD coach en ervaringsdeskundige. Zij is zelf een moeder met stuiterkwaliteiten en heeft twee kinderen met ADHD. In de maandelijkse columns zal zij haar persoonlijke ervaringen en meningen beschrijven. Zij is daarbij ingegaan op de actualiteit. De columns geven haar persoonlijke mening weer en deze valt niet onder verantwoordelijkheid van het ADHD Netwerk bestuur. In 2021 heeft zij besloten haar werkzaamheden voor ons af te ronden. Wij zijn Suzan zeer erkentelijk voor haar grote inzet in deze jaren en wensen haar succes met de voortzetting van haar werk elders.