Het is vrijdag. We zitten in de auto om dochterlief op te halen van de dyscalculietest. De radio staat aan. We luisteren naar De Nieuws BV op radio 1. Niks aan de hand, tot zover gaat het goed. Totdat Kees van Amstel zijn column begint voor te lezen en de meest verschrikkelijke grappen en grollen over ADHD maakt.
Zelf hoor ik met stijgende verbazing zijn column met woordspelingen aan. Kees van Amstel noemt Ritalin kindercoke. En kinderen met ADHD worden neergezet als enorme druktemakers. Druktemakers die je dus voor het gemak een diagnose geeft en waar je vervolgens een pilletje instopt. Maar ADHD is zoveel meer dan dat. Er komen vervolgens verschillende stoornissen voorbij. Ook over dyscalculie maakt hij een grap. Uitgerekend vandaag. De dag waarop dochter is getest. Het komt hard aan.
Als ik thuis ben luister ik het radio-item nog eens terug. En nog eens, en nog eens. Wat een bizarre humor. Dit vraagt om een reactie. Via Twitter deel ik de link naar de radio-uitzending en spuw ik mijn gal. Hierop krijg ik veel bijval, want ik ben niet de enige die hierover zwaar verontwaardigd is.
‘Met dit soort ‘humor’ stigmatiseer je een grote groep mensen. Ik vind het walgelijk’, twitter ik. Al vlot krijg ik een reactie van Kees van Amstel. ‘Het stuk gaat niet over een kwaal, maar over de hoeveelheid dingen waar docenten mee moeten ‘dealen’ buiten gewoon lesgeven.’ Mijn reactie hierop is dat ik weet wat ik gehoord heb. En ook dat deze boodschap niet is overgekomen.
Al snel barst de discussie op Twitter los. De ’tegenstanders’ beweren dat ADHD bedoeld is om kinderen op jonge leeftijd medicijnen te kunnen verkopen. Er zou onlangs zelfs zijn vastgesteld dat ADHD niet bestaat. Een linkje wordt bijgevoegd. Iemand anders vraagt zich af of ze bij De Nieuws BV hun lolletje hebben gehad over de rug van deze kinderen. Deze persoon vindt het smakeloos. Net als ik. Kees van Amstel antwoordt dat het zo langzamerhand ondoenlijk voor docenten is om met alles rekening te houden. Ze komen niet aan hun les toe, omdat ze dingen moeten doen die eigenlijk niet bij hun taak horen. Hierop vraag ik hem of hij daarom kinderen met ADHD maar in de zeik zet. Ze lopen al tegen genoeg vooroordelen aan. Ik nodig hem uit om eens een tijdje mee te lopen.
Kinder- en jeugdpsychiater Michiel Noordzij twittert: ‘ADHD leent zich goed voor framing, naming, shaming. Je hoeft er niks van te weten, alleen iets te vinden. ADHD heeft als probleem zowel overdiagnostiek als onderdiagnostiek. De nuance is niet mediageniek. Interessanter zou zijn om serieus te zijn over de (bron van) overbelasting van leerkrachten in dezen. De humor is leuk, maar langzaamaan wel erg makkelijk en goedkoop. Echte ADHD is wellicht te complex?’
Bij deze woorden sluit ik me volledig aan. En van Kees van Amstel verwacht ik maar één ding en dat is… SORRY!
