Op een donderdag in september krijg ik bezoek van het VPRO-programma Argos. Dit omdat ik mijn medewerking heb toegezegd aan een item over ADHD en Strattera. Het medicijn heeft een gunstige uitwerking op mijn gedrag. Het middel maakt me niet echt rustig, maar heeft wel een groots effect op mijn stemming. Daar wil ik graag iets over vertellen.
Al tijdens het opnamegesprek bekruipt mij een soort van niet-pluis-gevoel. Er worden wel vragen gesteld over Strattera, maar mijn mening over de farmaceutische industrie lijkt vele malen belangrijker. En hierover ben ik duidelijk. De toename van het medicijngebruik ligt volgens veel mensen aan de invloed van de farmaceutische industrie, die er alleen maar op uit zou zijn om veel pillen te verkopen om veel geld te verdienen. Beïnvloeding door de farmaceutische industrie komt voor, maar tegelijkertijd kunnen we de rol van de farmaceutische industrie niet wegdenken omdat iedereen belang heeft bij het doen van goed onderzoek.
Na de opnames word ik gebeld door Argos. Ze hebben nog wat vraagjes. ‘Aan wie verkopen jullie de SUZAN!¡?‘ Meteen heb ik het door, maar ik besluit ‘blond’ te antwoorden met: ‘nou, aan iedereen.’ Ze vragen verder. ‘Verkopen jullie het blad ook aan bedrijven?’ ‘Tja’, antwoord ik, ‘als je instellingen bedrijven wilt noemen, verkopen we het blad ook aan bedrijven. Ze liggen in veel wachtkamers van GGZ-instellingen en dat vinden we erg fijn.’ Eindelijk komt Argos to the point. ‘Verkopen jullie het blad ook aan de farmaceutische industrie?’ ‘Nou, als Pietje het blad mag kopen, mag Klaasje dat ook’, antwoord ik. ‘Mensen die werkzaam zijn binnen de farmaceutische industrie zullen dus misschien ook wel eens een keer een blad kopen, tenminste dat hoop ik wel. Kan dat dan niet?’
Het begint me ondertussen een beetje te irriteren. Dus ik zeg: ‘wil Argos me nu in de mond leggen dat ik banden heb met de farmaceutische industrie? Ik kan jullie geruststellen. De farmaceutische industrie financiert ons blad niet. En weet je waarom niet? Omdat er nogal spastisch over word gedaan door iedereen.’ ‘Maar zo bedoel ik het niet’, hoor ik aan de andere kant van de lijn. ‘Wij, bij Argos, onderzoeken alles altijd gewoon heel erg goed. Als u een blad over paarden zou maken, zouden we u ook vragen of u uw blad verkoopt aan paardenpensions.’
‘Natuurlijk, ik begrijp het’, zeg ik.’ Tenminste, ik begrijp het tot op zekere hoogte. Wij maken een blad over ADHD en niet over medicatie. Dus je redenering klopt niet.’ Maar Argos gaat door. ‘Hoeveel kost jullie blad?’ Rustig zet ik de prijzen uiteen. Maar ook hiermee neemt Argos geen genoegen. Met droge ogen stellen ze de vraag: ‘lukt het u om Argos inzage te geven in uw financiële cijfers?’ Nu ben ik op zich van de transparantie, maar deze vraag schiet me in het verkeerde keelgat. Een stemmetje in mijn hoofd zegt heel hard ‘ammehoela’, maar ik blijf netjes. ‘Nee, dat gaat me binnen een paar dagen helaas echt niet lukken.’
Inhoudelijk is er over de uitzending al veel gezegd, dat ga ik hier niet herhalen. Wat ik wel kan zeggen is dat er flink in is geknipt en geplakt. Er werd erg ingezoomd op de bijwerkingen van ADHD-mediatie, dus ook bij mij. Tijdens het interview vertelde ik over de bijwerkingen van Strattera. Die waren in het begin best heftig. Maar ik vertelde er ook bij dat ik hier maar vier dagen last van heb gehad. Als je niet beter weet lijkt het nu of ik een half jaar ziek in bed heb gelegen. In de uitzending mistte ik trouwens sowieso de nuance en de positieve kant van het verhaal. Veel mensen met ADHD hebben baat bij medicatie.
Op Twitter trek ik na de uitzending flink van leer omdat ik me ontzettend belazerd voel. Hierop krijg ik een aantal dagen later een mail van Argos. Hierin staat onder andere: ‘je verwijt ons ook dat we vragen hebben gesteld over de financiering van de SUZAN!¡.’ En ook: ‘dat mijn collega dat vervolgens heeft nagevraagd lijkt me ons goed recht, en omdat we het niet ‘hard’ genoeg kregen, naar onze journalistieke criteria, is dat onderdeeltje niet in de uitzending beland.’
Ongelofelijk vind ik het. Met de beste intenties en in alle openheid heb ik meegewerkt aan het programma. Gewoon omdat ik het beste wil voor mensen met ADHD. Maar Argos wilde alleen maar iets ‘hard’ maken wat nooit ‘hard’ gemaakt zal kunnen worden. We maken een prachtig blad met vrijwilligers met het hart op de goede plek. Niks en meer en niks minder. En toch is er getwijfeld aan mijn integriteit. Dus als het programma Brandpunt me een paar dagen later benadert met de vraag of ik mijn medewerking wil verlenen aan een item over ADHD kan ik ook maar één ding doen en dat is vriendelijk bedanken.
