Tijdens het congres van het ADHD Netwerk met het thema: ‘Bedreigingen rondom het ADHD-gezin’ wordt het belang van een passende behandeling bij ADHD gelukkig goed duidelijk gemaakt. Belangrijk, want ADHD is geen onschuldige aandoening en het beloop kan grillig zijn.
Mensen met ADHD lopen het risico om te ontsporen. Maar tegelijkertijd is ADHD gelukkig ook een hele behandelbare aandoening. Door op het juiste moment en op de juiste manier in te grijpen kan veel gevolgschade worden voorkomen.
Na een inspirerend congres gaan mijn collega en ik met een strijdbaar gevoel en een rugzak vol verhalen richting huis. Op het station praten we met een conducteur. Ik zeg dat ik alvast een taxi wil bellen voor straks, maar de conducteur zegt dat ik hier beter nog maar even mee kan wachten. Er kan immers onderweg nog van alles gebeuren. Zelfdoding bijvoorbeeld.
In de trein praten we verder. Hij is nu twintig jaar conducteur en heeft het zes keer meegemaakt.
En daar vertelt hij ons van alles over. Tien minuten later staan we ineens stil. En daar gaat hij. Lijkbleek, met een zaklantaarn, voor de zevende keer in twintig jaar, het pikkedonker in. Door de intercom vertelt de machinist met een aangeslagen stem wat er is gebeurd.
Uren lang staan we stil in de onbewoonde wereld. Niet alleen de trein lijkt stil te staan, maar ook de tijd. Het enige wat we zien zijn donkere weilanden, mannen met zaklantaarns en blauwe zwaailichten. Ik heb genoeg tijd om na te denken over wat ik vandaag allemaal op het congres heb gehoord. Maar ik denk ook aan de bezuinigingsmaatregelen op het PGB en binnen de GGZ.
Talloze organisaties, instellingen en verenigingen hebben minister Schippers gewaarschuwd.
Het aantal meldingen van plannen voor zelfdoding als gevolg van de kabinetsmaatregelen met het PGB is toegenomen. Maar ook binnen de GGZ is men bezorgd en bang dat de verhoging van de
eigen bijdrage onnodige doden tot gevolg zal hebben.
Als we uren later eindelijk op het tussenstation aankomen, horen we meteen dat de mensen die niet moeten overstappen weer vast zitten. Er is binnen hetzelfde traject een tweede persoon voor de trein gesprongen. En ook wij kunnen niet verder. Op het nippertje missen we gelukkig onze volgende trein. De fatale sprong van een derde persoon is een feit.
Mijn brein denkt verder. Drie doden binnen een paar uur. Heel veel verdrietige nabestaanden.
Zij zullen hun geliefden nooit meer thuis zien komen. Hadden de mensen die sprongen onbehandelde ADHD? Waren ze hierdoor depressief? Had vroegtijdig behandelen deze mensen kunnen helpen en hadden we deze sprongen op deze manier kunnen voorkomen?
In mijn hoofd vraag ik me af of dit het is waarvoor de minister wordt gewaarschuwd. Depressieve patiënten vinden zichzelf vaak toch al nutteloos en zien geen toekomst voor zichzelf. Ze zullen dus niet snel voor een eigen behandeling betalen, als ze dat al kunnen.
De minister hiervoor persoonlijk verantwoordelijk houden gaat misschien te ver. Maar we mogen toch wel aan deze minister vragen of ze niet langer wil schipperen met de gezondheid van mensen? En toch ook wel of ze minder onbegrijpelijke keuzes wil maken? Dan weten we tenminste zeker dat deze vreemde sprongen geen gevolg zijn van de bezuinigingsmaatregelen die door zoveel mensen worden afgekeurd.
Na middernacht word ik met een onwerkelijk gevoel thuisgebracht. Zoon en dochter zijn nog wakker. Ze kunnen niet slapen, want ze missen me. Ze stuiteren door het huis, de medicatie is uitgewerkt. En dat maakt me nu ook even niets meer uit.
Dochter heeft een prachtige tekening voor me gemaakt. In heel veel verschillende kleuren heeft ze erbij geschreven: ‘Voor mama, omdat ik je lief vind’. Ik moet even slikken. Ik ben thuis. Ik wel.
