“Denk je aan je medicatie? En wil je straks als je je fiets buitenzet ook even denken aan de fiets van je zus? Heb je vandaag trouwens ook online lessen of moet je de hele dag naar school?” Zoon kijkt me gemeen aan. “Mama! Ik heb het je al zo vaak gezegd. Niet alles tegelijk. Dat zijn teveel prikkels. Mijn medicatie is nog niet ingewerkt. Mijn hoofd zit nu echt te vol.”
Hij heeft gelijk. Er is niks vervelender dan dat akelige, volle hoofd. Vroeger had ik dat zelf ook altijd. Om gek van te worden en de reden dat ik destijds ben begonnen met de medicatie. Om het allemaal wat stiller te krijgen van binnen. Dus ik weet wat zoon bedoelt. Gewoon even met rust laten nu en straks mijn vragen nog maar eens stellen.
Een paar dagen later praat ik met dochter. Ze moet een toets leren, maar ze staart al een aantal uren naar haar boek. “Lukt het niet?”, vraag ik haar. “Nee mama, ik ben nog steeds op bladzijde 1. En weet je hoe dat komt? Mijn hoofd zit vol en ik kan me onmogelijk concentreren. Misschien moet ik er maar gewoon mee stoppen, dit heeft zo echt geen zin.”
“Kan je het uitleggen?” Dochter kijkt me een beetje hopeloos aan. “Het voelt alsof mijn hersens niet in mijn hoofd passen. Herken je dat? Telkens heb ik het gevoel dat ze er elk moment uit kunnen knallen. Ik word er compleet gestoord van. Is hier nu echt niets aan te doen?”
Mijn gedachten gaan uit naar vorige week donderdag. Die hele dag heb ik een vervelend gevoel en zit ik absoluut niet lekker in mijn vel. Het is echt niet fijn en ik heb geen idee waardoor het komt. Normaal denken lukt me niet meer. Mijn hoofd zit bomvol en ik ben vreselijk opgefokt. Precies zoals vroeger. Pas aan het einde van de middag valt het kwartje en begrijp ik waarom. Mijn medicijnen van vandaag zitten nog in het doosje. Ik ben ze vergeten.
De medicatie neem ik alsnog in en ik voel me al snel een stuk beter. Goed om te weten, want ik vraag me regelmatig af waarom ik medicijnen slik. Het gaat toch eigenlijk best goed? Waarom heb ik het nog nodig? Is het niet beter om gewoon te stoppen? Maar dit werkt verhelderd. Want pas op het moment dat je het vergeet, begrijp je het weer. Dit is hoe ik me vroeger altijd voelde en naar die tijd verlang ik absoluut niet terug.
Om terug te komen op de vraag van dochter: we gaan zeker proberen om hier iets aan te doen. Haar medicatie wordt opgehoogd. Al snel krijgen we een compleet ander kind. Ze is ontzettend blij. “Al de hele dag zit mijn hoofd niet vol. Dit maakt me een stuk minder moe en ik kan me veel beter concentreren.” Wat heerlijk! En tegelijkertijd snap ik het weer. Het nemen van medicijnen hoort bij ons. Het is zeker niet altijd leuk, maar wel het beste voor ons allemaal.
