“Mamaaa, dat heb je al gedaan!” Ondertussen hoor ik een diepe zucht. Dochter begrijpt duidelijk niks van mijn gemopper over het pak drinken dat niet in de koeling staat. “Je deed het gisteravond, samen met dat andere pak.”
Het valt me de laatste tijd steeds vaker op dat ik veel dingen vergeet. Voordat ik begin met het schrijven van een column bedenk ik bijvoorbeeld allemaal dingen in mijn hoofd. Die zet ik dan later op papier. Maar tegenwoordig ben ik het van tevoren allemaal alweer kwijt. Het gebeurt me ook bij andere dingen. Zo staat de gymtas van dochter al dagen op de bank. Steeds denk ik: ik ruim het op. Maar een paar minuten later ben ik het alweer helemaal vergeten.
Ook als ik meerdere dingen tegelijk moet doen word ik gek. Afgelopen weekend wilde ik de gordijnen wassen en de bedden verschonen. Een normaal mens handelt die zaken dan gewoon af. Maar ik kwam onderweg de stofzuiger tegen. Toen mijn telefoon. Daarna nam ik een pauze. En vervolgens nam ik nog een pauze. Aan het einde van de middag waren de bedden wel verschoond, maar de gordijnen nog lang niet klaar.
Naast dat ik afgeleid word, vergeet ik dingen dus ook echt gewoon. Als het avond is kan ik me niet meer herinneren wat ik in de ochtend heb gedaan. En dat niet alleen. Ook kan ik steeds slechter tegen lawaai en prikkels. Rond etenstijd is het hier spitsuur. Steeds moeilijker kan ik me op het koken concentreren. De herrie op de achtergrond trek ik niet. Aan tafel hebben zoon en dochter standaard ruzie. Dat geeft een boel lawaai. Regelmatig zit ik letterlijk met mijn handen op mijn oren.
Ze zeggen wel eens: hoe ouder, hoe gekker. Daar zit vast een kern van waarheid in. Maar ik denk dat door mijn ADHD die dingen wel vele malen erger worden en dat het dus een combinatie is. Mijn medicatie helpt me vooral om minder impulsief te reageren. Dat is fijn. Dochter vindt mij zonder medicijnen trouwens stukken leuker. Ze vindt het gaaf als ik op mijn achterste poten op een docent afstap. Zelf vind ik dit wat minder, maar dit terzijde. De pillen die ik gebruik helpen dus niet tegen verstrooidheid en dat is lastig genoeg.
Nu word ik wel ouder, ik ben 44, maar heel oud is dat ook nog niet. Toch? Van het idee dat mijn verstrooidheid steeds ergere vormen aan gaat nemen, krijg ik het namelijk wel een beetje benauwd. Regelmatig vraag ik me af of het niet is te stoppen. Het lijkt me echt heerlijk om de dingen gewoon te kunnen onthouden. Zonder dat ik word afgeleid door allerlei zaken die er helemaal niet toe doen. Het scheelt bovendien een boel frustraties bij man en kinderen, want zij begrijpen regelmatig niks van mij.
Volgend weekend doe ik een nieuwe poging om de gordijnen te wassen. Dit keer allemaal. En de gymtas van dochter ruim ik straks op. Dan kunnen de kleren nog net op tijd in de was…
