Heel vaak ben ik door docenten aangesproken over het stille gedrag van dochter. Want het baart soms toch wel zorgen. Aan de ene kant is ze erg timide en stil. Aan de andere kant is ze aan het dromen. Dit komt door haar ADHD.
Thuis is dochter absoluut niet rustig en dat zeg ik dan ook. Het is eerder het tegenovergestelde. Ze vraagt veel aandacht en is erg afhankelijk van mij. Ze zit nu in de brugklas en moet veel huiswerk maken. Maar zonder mijn hulp komt er weinig tot niets uit. De drukte thuis beschouw ik maar als een complimentje. Kinderen laten zich immers altijd in een, voor hun, vertrouwde omgeving gaan.
Toch weet ik ook hoe dochter kan verstijven bij, voor haar, vreemde mensen. Zo waren we van de week bij de tandarts en ik zag het gebeuren. De beste man praatte aardig met haar, maar ze klapte dicht. Het enige wat ze dan nog doet is verlegen knikken. Het is heel apart om te zien dat je kind twee totaal verschillende kanten heeft.
Onlangs kwam ik er achter dat dochter op school helemaal niet meer praat. Dit via een klasgenootje die bij zoon op de scouting zit. Ze zegt dus niets meer en geeft alleen maar antwoord als er iets aan haar gevraagd wordt. Dit doet ze niet met plezier, maar omdat het moet. Ze vindt het namelijk doodeng. Als ik haar vraag waarom ze zo zwijgzaam is geeft ze alleen aan dat ze niet wil praten.
Op dit moment vraag ik me serieus af of hier gewoon sprake is van verlegenheid of dat er misschien sprake is van selectief mutisme. Selectief mutisme is een zeldzame angststoornis die vooral bij kinderen, maar ook bij volwassenen voorkomt. Kinderen met selectief mutisme spreken niet in sociale situaties waar dit wel van hen verwacht mag worden. Tegen mensen waar ze vertrouwd mee zijn kunnen ze wel spreken.
Kinderen met selectief mutisme zijn in sommige situaties dus heel stil, maar kunnen thuis flink van zich laten horen. Op school voelen ze angst of frustratie, omdat ze zich niet kunnen uiten. Dit kan tot driftbuien leiden die pas thuis tot uiting komen. Sommige kinderen hebben daarnaast problemen in andere ontwikkelingsgebieden, bijvoorbeeld problemen met de motoriek.
Veel van de kenmerken van selectief mutisme herken ik bij dochter. Maar de vraag is wat ik met deze informatie moet doen. Want wie kan het goed diagnostiseren en wat helpt haar over haar angsten heen? Of moeten we het zo laten en er niks mee doen? Is ze er misschien gewoon gelukkig mee? Het zijn allemaal vragen waar ik vooralsnog het antwoord niet op weet. Mijn dochter leeft in twee werelden. En het is nu de kunst om hier zo goed mogelijk mee om te gaan.
Meer informatie: www.spreektvoorzich.nl