Ooit deed ik het eerder. Toen ik vijf jaar geleden columns begon te schrijven voor het ADHD Netwerk was ik slank. Ik was in een jaar meer dan 30 kilo afgevallen, inclusief een buikwandcorrectie en een borstverkleining. Mijn kledingkast hing vol met leuke kleren. Omdat ik klein ben, sommige dingen zelfs in de grootste kindermaat. Wat een feest! En tegen mijzelf zei ik: ik word nooit meer dik.
Maar toch is het er weer ingeslopen. Onvoorstelbaar eigenlijk. Niet dat ik weer 30 kilo aankwam, maar 15 kilo toch zeker wel. Dit kwam deels doordat ik bepaalde medicijnen moest slikken. Hiervan nam mijn gewicht 10 kilo toe. De andere 5 at ik er eigenhandig bij.
Langzaam begon ik me steeds slechter te voelen. Met een rotgevoel keek ik naar de foto’s van vijf jaar geleden. Waarom kon ik het toen wel? Waarom kon ik toen wel afvallen en het knopje omzetten? Nu lukte me het met geen mogelijkheid om het verkeerde patroon te doorbreken. Wat voelde ik me een zwakkeling!
Maar ineens was het er. De ADHD-power. Het moest afgelopen zijn en wel meteen! Inmiddels had ik veel gehoord over afvallen door koolhydraatarm te eten. Wat me vijf jaar geleden lukte met hongeren ging ik nu op deze manier doen. Op Facebook schreef ik een berichtje. Hierin stond dat ik op dieet zou gaan, dat het me ging lukken en dat ik over een paar maanden op mijn streefgewicht zou zijn. Een stok achter de deur. Het was natuurlijk mijn eer te na om het nu niet vol te houden.
En dus begon ik. Geen aardappels, rijst, pasta en brood. Ook geen fruit, snoep, koek, chips en alcohol. Niet dat ik het dagelijks dronk, maar ik miste een wijntje nu toch wel. En drop. Kwijlend liep ik langs de drogist waar ze schepsnoep verkochten. Een grote puntzak vol zou mijn beloning worden als ik op de helft zou zijn.
Doorzettingsvermogen, daar kwam het nu op aan. Dat is nou zo’n fantastische eigenschap die veel mensen met ADHD hebben. Ook ik. En ik ben er trots op. Als ik eenmaal bezig ben is opgeven geen optie. Dan ga ik door totdat ik mijn doel heb bereikt.
En yes, ik heb het geflikt. De weegschaal en ik zijn weer vriendjes. Er is nu bijna 17 kilo af. Alle kleren van vijf jaar geleden passen weer. Ook de grootste kindermaatjes. Maar wat ik het fijnste vind, is dat ik weer op de foto durf. De mooie momenten, samen met mijn man en kinderen, kunnen weer zonder schaamte worden vastgelegd.
De kunst is nu om het zo te houden. Zeggen dat ik nooit meer dik zal worden doe ik maar niet, maar ik probeer nu wel echt om stabiel te blijven. Dit is lastig, want veel mensen met ADHD hebben last van overgewicht en/of het jojo-effect. Toch ga ik de uitdaging aan. Nog even zwoegen op de laatste pondjes. En als die eraf zijn begin ik aan mijn volgende project: stoppen met roken. Met mijn doorzettingsvermogen gaat dat zeker lukken!
