“Gisteren heeft een aantal van mijn vrienden een boete van 90 euro per persoon gekregen. Ze waren aan het samenscholen bij het tunneltje in de stad. Maar omdat er werd gestaakt, is er geen melding van gemaakt en is de boete vervolgens ook weer ingetrokken. Dat staken doen ze volgens mij nog steeds, mag ik vanmiddag ook met ze afspreken?”
Dochter kijkt me een keertje extra lief aan. “Met hoeveel zijn jullie dan?”, vraag ik argwanend. “Nou, met die, die, die en die. En oh ja… die en die ook.” “Dat is veel te veel en het antwoord is dus nee”, zeg ik resoluut. “Ah toe… alsjeblieft?” “Nee. Het mag niet, het is op dit moment te gevaarlijk en niet onbelangrijk: als jij toch een boete krijgt, kan ik hem betalen.”
Natuurlijk snap ik haar vraag wel. De strenge regels komen onderhand, met name bij jongeren, de neus uit. Ze snakken naar een normaal leven, waar gewoon weer alles kan en mag. Ze kunnen het woord Corona niet langer meer horen. Ze willen weer gewoon naar school en naar de sportclub. Genieten van hun sociale contacten, zonder allerlei maatregelen en beperkingen.
Alles lijkt nog zo ver weg. Nu we ons grootschalig kunnen laten testen en vaccineren, lijkt er een klein sprankje hoop te komen. Misschien wordt het in de zomer allemaal een beetje beter. Maar voor jongeren duurt dit veel te lang. Veel van hen worden depressief en hun ouders zijn de wanhoop nabij. Het is niet alleen meer een nare tijd, het is nu ook een ware strijd.
De psychiaters hebben er hun handen vol aan. En dat is lastig, want deze depressieve jongeren hebben niet genoeg aan een half uurtje beeldbellen. Er zijn fysieke afspraken nodig om ze er weer een beetje bovenop te krijgen. En hun ouders weten het ook niet meer. De rek is eruit. Zeker als er ook nog eens sprake is van ADHD.
Jongeren met ADHD vervelen zich van nature al sneller. Het leven moet uitdagend blijven en van sleur worden ze letterlijk ziek. De dagen komen ze nu online door en ze worden drukker en drukker. In deze tijd krijgen psychiaters regelmatig de vraag van ouders of ze hun kind meer medicatie mogen geven. Ze zitten met hun handen in het haar, omdat hun kind geen behoefte heeft aan een dagelijkse wandeling in het bos, maar gewoon aan een beetje actie.
Het ophogen van de medicijnen werkt in dit geval natuurlijk niet. Jongeren moeten zich begrepen en gehoord voelen. En er moeten weer perspectieven voor ze zijn. Dat merk ik hier iedere dag. We worstelen al maanden met een depressief kind. Gelukkig krijgt ze goede hulp, maar het beste zou zijn dat ze haar normale leven weer een beetje terugkrijgt.
Om het toch een beetje leuk en gezellig te houden hebben we nu een puppy in huis. Dit geeft bij dochter weer een beetje kleur en glans aan het leven. Het hondje wil wandelen, eten, knuffelen en spelen. Afleiding helpt. Het werkt voor iedereen natuurlijk anders, maar zo kunnen wij de situatie beter accepteren en blijven geloven in het oude normaal.
