Na mijn eerste pilletje Ritalin trok bij mij, zoals bij veel mensen met ADHD, de mist op. Het was tijdens een wandeling in het bos. De geur en het ritselen van de bladeren, ik kreeg het voor het eerst in mijn leven echt mee. Een verademing. Lange tijd heb ik zonder bijwerkingen de kortwerkende Ritalin, en later de langwerkende Equasym en Concerta, gebruikt. Totdat ik in een drukke periode kwam en ik van de medicatie niet meer rustig, maar opgefokt en opstandig werd. Het positieve effect van het begin was geheel verdwenen.
Een tijd ging ik daarom noodgedwongen medicijnloos door het leven. En dat was harder werken. De onrust gierde soms zo door mijn lijf dat ik er pijn van op mijn borst kreeg. En ook in mijn hoofd stonden mijn gedachten nooit stil. En hier werd ik weer angstig en benauwd van. Daarom verdiepte ik me in andere soorten ADHD-medicatie en kwam ik uiteindelijk uit op Strattera.
Een paar weken voor de zomervakantie ben ik met het nieuwe medicijn gestart. Langzaam en stapsgewijs bouwde ik op. Niet alleen de dosering (25, 40, 60, 80 mg) maar ook de prijs: van ongeveer 3 naar 4 euro per pil. Belachelijk hoge bedragen die helaas onbetaalbaar zijn voor mensen zonder een goede aanvullende verzekering. Ook de bijwerkingen kunnen (in het begin) heftig zijn. Op dag één en twee voelde ik me weldadig rustig, maar op dag drie, vier en vijf voelde ik me doodziek. Misselijk, duizelig en een afschuwelijk droge mond. Het enige positieve effect was dat ik totaal geen eetlust had. Snel verloor ik een aantal kilo’s en dat was mooi meegenomen.
Ondanks de vervelende bijwerkingen zette ik door. Het was namelijk mijn laatste hoop op een enigszins ‘normaal’ leven. En toen gebeurde er ineens een wonder. Op dag zes knapte ik op en op dag zeven voelde ik me kiplekker. Op dag acht moest ik ophogen en was ik bang om terug te vallen. Maar dat gebeurde niet. Het ging vanaf dat moment eigenlijk alleen maar beter. En nu ik een maand op de, voor mij, juiste dosering zit kan ik zeggen: ik ben happy.
Ook in mijn omgeving merken ze het. De scherpe kantjes zijn eraf. Eerder kon ik compleet uit mijn dak gaan van dingen. Nu kan ik mijn schouders ophalen, diep ademhalen en denken: stik. Man, zoon en dochter vinden mij kalmer en redelijker. Zo begaf in de vakantie onze auto het twee keer. Eerst in Italië en later in Zwitserland. Eerder zou ik gegarandeerd zijn geflipt. Nu dacht ik alleen maar: we zijn in Italië en er bestaan slechtere uitzichten. Laat mij maar een uurtje op dit bankje zitten totdat de wegenwacht komt. En in Zwitserland dacht ik: wat een heerlijk zonnetje. Als ik het warm krijg staat daar een verkoelende boom, dus: so what?
De pijn op mijn borst is verdwenen en mijn spieren zijn minder gespannen. Mijn hoofd is nog steeds niet leeg, maar mijn gedachten maken me wel minder bang. En dat is fijn, want angst verlamt je. Dat merkte ik pas echt goed toen in Zwitserland bleek dat de garage in Italië ons had opgelicht en onze auto moest worden afgesleept naar Nederland. We waren een paar duizend euro armer en onze auto deed het nog steeds niet. Maar het gevoel van chaos, angst en paniek bleef uit. We kregen vervangend vervoer, dus er werd aan het probleem gewerkt. En toen ik, een paar dagen later dan gepland, de sleutel in het slot van de voordeur stak kon ik alleen maar denken: wow, het was een heel avontuur, een vakantie met hindernissen, maar we zijn veilig én samen thuis. Wat een geluk.
