Over een paar dagen is het zover. Dan gaat Nederland naar de stembus. En dus is het nu verkiezingstijd. Of beter gezegd: verkiezingsstrijd. Een strijd waarin politici tijdens debatten allerlei mooie beloftes doen om zieltjes te winnen. Beloftes waarvan je eigenlijk op voorhand weet dat ze toch nooit waargemaakt zullen gaan worden. De ideale politicus of partij bestaat namelijk niet.
Het is dus de kunst om hier door heen te kijken. Denk maar aan het hele gedoe over het afschaffen van het Persoonsgebonden Budget (PGB). De VVD was tijdens de vorige verkiezingsstrijd een groot voorstander van het PGB, omdat het mensen de mogelijkheid biedt op hun eigen manier zorg in te kopen. De VVD had zich immers ingezet voor een wettelijke verankering van het PGB en was er trots op dat dit was gelukt. Maar nog geen vier maanden na de verkiezingen steunde dezelfde VVD, staatssecretaris Veldhuijzen van Zanten in haar plannen om het PGB in te perken, omdat het voorgaande kabinet het zou hebben nagelaten in te grijpen in de sterk groeiende uitgaven aan langdurige zorg.
Iets wat in verkiezingsstrijd ondenkbaar is kan een dag na de verkiezingen dus zomaar de normaalste zaak van de wereld zijn. Zo riep Mark Rutte tijdens de vorige verkiezingscampagne dat mensen nooit maar dan ook nooit het PGB zouden kwijtraken, want het zou onbeschaafd en ondenkbaar zijn om deze groep mensen de rekening van de crisis te laten betalen. En ook voor Geert Wilders was het PGB voor mensen met een beperking een waardevol goed. Hij zou er voor zorgen dat Henk en Ingrid niet langer de prijs hoefden te betalen voor een falende overheid. Goedkoop was immers duurkoop.
Een belangrijk thema tijdens deze verkiezingen is de eigen bijdrage in de GGZ. De eigen bijdrage voor psychiatrische behandelingen die per 2012 werd ingevoerd, is weliswaar verzacht voor mensen met een laag inkomen, maar zeker niet van de baan. Een grote groep mensen zullen dus nog steeds onevenredig hard worden getroffen, omdat zij de eigen bijdrage niet kunnen betalen en hierdoor van noodzakelijke zorg af zullen zien. De maatschappelijke gevolgen van deze bijdrage zullen niet te overzien zijn en de maatregel is daarmee discriminerend, stigmatiserend en onbetaalbaar voor een grote groep van 600.000 patiënten.
Om deze reden is psychiater Herman Groen opnieuw in actie gekomen tegen het invoeren van de eigen bijdrage. Hij hoopt dat iedereen die betrokken is bij de GGZ gaat stemmen op de vijf partijen die zich tegen de ‘apartheid in de gezondheidszorg’ keren. Onder deze partijen vallen: ChristenUnie, PvdA, GroenLinks, PvdD en SP. Groen roept professionals, cliënten, familieleden en bestuurders in de GGZ daarom op om te stemmen op partijen die principieel tegen deze vorm van apartheid zijn. Volgens Groen zijn dat samen een miljoen mensen, goed voor twintig Kamerzetels.
Misschien maakt het de keus makkelijker, maar er blijven nog steeds vijf partijen over. Ze hebben dingen gemeen, maar er zijn ook kleine en grote verschillen. Probeer die verschillen samen met de overeenkomsten goed op een rij te krijgen. Denk daarbij bijvoorbeeld aan de overheveling van de jeugd-GGZ naar de gemeentes, waartegen grote weerstand bestaat bij kinder- en jeugdpsychiaters en GGZ-instellingen, maar ook aan de wet Passend Onderwijs.
Ga hierbij alsjeblieft niet af op de vele ingestudeerde oneliners tijdens de televisiedebatten. En vertrouw ook niet blindelings op de verkiezingsprogramma’s. Leg al deze zaken naast elkaar, vergelijk ze en maak pas daarna een keuze. Wees gerust nog een paar dagen een zwevende kiezer, dat ben ik ook en geef woensdag een weldoordachte stem. Want er staat veel op het spel voor de toekomst van Nederland. Veel wijsheid toegewenst!
