Het begon met angst. Dochter was bang voor monsters onder haar bed. Totaal onpedagogisch lieten we haar een paar maanden bij ons op de kamer slapen. Dat hielp, want dan sliep ze wel. Ook haar angst werd minder, dus dat was fijn.
Tijd om weer op haar eigen kamer te slapen. En daar ging het mis. Dochter heeft bedacht dat ze ‘s nachts helemaal niet meer gaat slapen. Dat doet ze liever overdag. Aan het einde van vorig schooljaar heb ik haar om die reden meerdere malen af moeten melden. Ze liep er bij als een zombie. Dat kon echt niet.
Eerst dachten we dat het aan haar medicatie lag. We hebben de middagdosering er om die reden dan ook afgehaald. Ze krijgt alleen nog ‘s morgens een pilletje Concerta. Maar het hielp niet. Ook heeft ze een poosje Melatonine geslikt. Nou, er gebeurde van alles, maar slapen, nee dat niet.
Nog veel meer hebben we geprobeerd. Zo hebben we al haar apparaten afgepakt. En daarmee bedoel ik: het snoertje van de TV, de Nintendo, de computer, de iPad en de mobiele telefoon. Dat moest ook wel, want ze stuurde me midden in de nacht Whatsappjes met: mama, ik kan niet slapen! Ook zat ze op Twitter en ging ze personen volgen uit haar favoriete televisieserie. Op Facebook werkte ze haar profiel bij. Om hopeloos van te worden.
We dachten dat we alle prikkels nu wel van haar kamertje hadden gehaald. Maar helaas, dochter is creatief in het bedenken van alternatieven. Zo vond ze op haar kamer toch nog een antieke Nokia waar drie spelletjes op stonden. Daar heeft ze zich een hele nacht mee vermaakt. Wat je ook nog kunt doen is de radio aanzetten (ja, die was ik vergeten) en lezen. Al haar boeken stonden niet meer in de kast, maar lagen naast het bed. Wat een puinhoop.
Eigenlijk ben ik nu een beetje ten einde raad. Want wat we ook bedenken, straffen of belonen, niets helpt. Het is nu zomervakantie en ze spookt echt iedere nacht. Ze valt heel laat (of heel vroeg) in slaap en is ‘s morgens natuurlijk niet wakker te krijgen. Het liefste slaapt ze iedere dag tot half 1. Dat is nu nog niet eens zo erg, maar volgende week start ze op de middelbare school. Het ritme moet er dus wel weer een beetje in.
In het kader van zelfstandig worden vind ik dat dochter moet leren om op schooldagen zelf haar bed uit te komen en haar eigen ontbijt moet leren maken. Dat doet zoonlief ook. Het is een dilemma. Moet ik haar ‘s morgens roepen en helpen of haar door schade en schande wijs laten worden? Wie het weet mag het zeggen.
