Het laat mij niet los. Mauro. Mijn maag draait om bij de gedachte aan wat Mauro en zijn familie boven het hoofd hangt. Een enkele reis naar Angola. Een land dat door grote armoede en de overgebleven landmijnen niet veilig is. Een land waar de zware criminaliteit ernstig toeneemt.
Een land waar wapenbezit een begrip is. Een land waar je niet alleen de straat op kunt vanwege
het risico van berovingen en overvallen. Een land met een beperkt woningaanbod en een niet al
te beste gezondheidszorg.
Mauro. Een jongen met een levensgroot trauma. Een jongen die is getekend voor de rest van zijn leven. Een jongen die acht jaar geleden ook al een enkele reis kreeg van zijn eigen moeder.
Naar Nederland. Gelukkig waren daar twee geweldige pleegouders die hem alle liefde gaven die zij in zich hadden. Stapje voor stapje leerde Mauro weer om van mensen te kunnen houden.
En toen was daar weer een klap. Een klap met een botte bijl. Mauro moet weg. Terug naar Angola. Een land waar hij niemand kent en waar hij de taal niet spreekt. Dit vliegticket krijgt Mauro niet van zijn fantastische, liefhebbende pleegouders, maar van een volksvertegenwoordiger in ons eigen land. Van een minister op een eigen politiek onbewoond eilandje.
Je kunt je afvragen waarom deze column over Mauro gaat en wat dit met ADHD te maken heeft.
Het antwoord is simpel. Mensen met ADHD zijn gevoelsmensen en hebben een enorm rechtvaardigheidsgevoel. Ze kunnen heel goed emoties van anderen invoelen en kunnen met
alle lagen van de bevolking door een deur.
Ook ik heb deze eigenschappen. En daar ben ik trots op. Maar het is ook lastig. Want ik snap soms niets van mensen die anders in het leven staan. Mijn kinderen probeer ik mee te geven om geen onderscheid te maken tussen mensen. Dat een samenleving van iedereen is.
Dochterlief vroeg zich hardop af of Mauro helemaal alleen, zonder ouders naar dat verre land moet. Toen ik vertelde dat dit inderdaad zo is, kwam er een golf van verontwaardiging uit mijn zevenjarige kind. Want ze vond het strafbaar, niet kunnen, niet mogen en zielig.
Het idee van zoonlief was iets minder sympathiek, maar wel begrijpelijk. Hij vindt Rutte maar een slechte baas. En daarom zou zoon wel een dartbord met pijltjes willen hebben met een foto van Rutte in het midden. Natuurlijk heb ik er met zoon over gepraat en uitgelegd dat zulke uitspraken niet zo handig zijn. Maar wat hij wilde zeggen was dat hij het allemaal zo erg vindt.
Op Twitter zijn vreselijke uitspraken te lezen van politici en leden van de PVV. Mauro wordt straattuig genoemd en moet opzouten. En ik begrijp er weer eens niets van. Dat mensen die
in hetzelfde land wonen als ik, of misschien wel in dezelfde straat, mensen laten vallen als een baksteen. Alleen maar omdat ze anders zijn.
Natuurlijk zijn niet alleen mensen met ADHD loyaal naar andere mensen. Dat zijn er veel meer.
Er zijn duizenden steunbetuigingen voor Mauro van mensen uit het hele land. Want in de bewoonde wereld lopen bij heel veel mensen de rillingen over de rug als zij aan het lot van Mauro denken. Niet alleen de harten van Mauro, zijn pleegouders, familie en vrienden zijn gebroken, maar van heel veel mensen in Nederland.
En al begrijp ik het niet, er zijn nou eenmaal ook mensen die opgelucht ademhalen. Mensen die vinden dat Mauro weg moet en dat opgeruimd netjes staat. Niet alle mensen willen de samenleving op dezelfde manier vorm en kleur geven.
Daarom prijs ik mijzelf gelukkig dat het rechtvaardigheidsgevoel een erfelijke eigenschap is waar mijn kinderen mee zijn geboren. Of dat nou komt door ADHD of niet. Het is in ieder geval iets wat nooit meer overgaat.
Mauro moet blijven!
