“Het feestje waar ik naar toe zou gaan, gaat niet door. Met oud & nieuw zit ik dus thuis op de bank.” Het vriendinnetje van dochter kijkt me aan. “Maar dan kom je toch gezellig hier?”, opper ik. Haar reactie is meteen enthousiast. “Ik ga het straks meteen overleggen met mijn ouders.” Ook dochter is opgetogen. “Zo kunnen we dit jaar toch nog een beetje positief afsluiten.”
Het lijkt een heel goed plan. Maar in de loop van de dag verslechtert de stemming van dochter. In haar vriendengroep is er iets vervelends voorgevallen en daardoor voelt ze zich vreselijk boos en somber. Binnen een paar uur zitten we in een verschrikkelijke situatie. Dochter heeft zich opgesloten op haar kamer en ik bel met de crisisdienst.
Het is de eerste keer dat ik met dit nummer bel. We proberen er steeds zelf uit te komen. En de laatste tijd lukte dit ook. Maar nu dus even niet. Aan de andere kant van de lijn is een aardige mevrouw. Ze stelt me allerlei vragen, maar ze luistert ook naar me. We besluiten om het even aan te kijken en dochter even met haar verdriet alleen te laten. De hond is bij haar. Hopelijk is dit genoeg.
Ze vraagt me of ik die nacht bij haar op de kamer wil slapen, omdat ze niet alleen wil zijn en omdat ze hulp nodig heeft. We leggen een matrasje naast haar bed. Soms val ik even kort in slaap, maar het grootste deel van de tijd ben ik wakker. Dochter kan niet slapen. Af toe praten we even samen, maar voor haar is het genoeg dat ik bij haar ben. Het is fijn dat ik dit kan doen.
Op het geïmproviseerde bedje kan ik het afgelopen jaar eens even goed overdenken. Er schiet van alles door mijn hoofd. In alle opzichten waren het ellendige maanden. Corona spoelde hierin natuurlijk een belangrijke rol. Hierdoor werd alles anders. De scholen gingen dicht, de sportclub was niet meer toegankelijk en ook de andere activiteiten gingen niet langer door.
Naast de zorgen om mijn andere kind, maar ook over mijn eigen gezondheid zag ik dochter steeds depressiever worden. Het voelde soms of alles als los zand door mijn vingers glipte. Want als mijn kind ongelukkig is, ben ik dat ook. We kwamen er steeds wel weer een beetje bovenop, maar het kostte heel veel energie. En ik merk dat elke nieuwe crisis steeds lastiger voor me wordt.
Na toch nog heel even geslapen te hebben, ga ik naar beneden. Tijd voor koffie en om mijn hoofd leeg te maken. Het is de laatste dag van het oude jaar. Eindelijk. Alles in me zegt dat het nu wel genoeg is geweest. Morgen is dit rampjaar eindelijk voorbij, is er een nieuw begin en kunnen we weer opgelucht ademhalen. Vanavond vieren we samen de jaarwisseling. Hopelijk word het nieuwe jaar beter en mooier, kunnen we weer meer genieten van de kleine dingen, maar blijven we bovenal gezond.