“Je wilt toch dat ik altijd eerlijk tegen je ben?” Verdrietig kijk ik dochter aan, omdat ik weet waar dit toe zal leiden. “Ik heb me weer gesneden. En dat is niet alles, mama. Ik had een plan. Nadat we zondag terug zouden komen van de camping zou ik er een einde aan maken. Met een puntenslijper zou ik mijn polsen doorsnijden. Maar gelukkig kwam ik op tijd tot mijn positieven en heb ik de mesjes door het toilet gespoeld.”
“Wat heeft je tegengehouden?”, vraagt haar hulpverleenster een paar dagen later. Een tijdje geleden zei je dat je het niet doet, omdat je ouders dan vreselijk verdrietig zullen zijn. Is dat nog steeds zo? Is dat de reden om het niet te doen?” We kijken elkaar aan. “Ja, dat is nog steeds zo. Maar als ik de puntenslijper op dat moment had gehad, had ik het wel gedaan.”
Terwijl dochter dit zegt, realiseer ik me dat ik, op dit moment, in één grote nachtmerrie leef. Het is, tot nu toe, de zwaarste periode in mijn leven en er lijkt nog lang geen einde aan te komen. Er bestaat, volgens mij, geen machtelozer gevoel dan dit. Een intens verdrietig en ongelukkig kind hebben, aan de kant staan en niet genoeg kunnen doen. En dit terwijl je de pijn over zou willen nemen en het allemaal zou willen dragen.
Met een vreemd gevoel kijk ik terug op mijn werk in de Jeugdzorg. Het was mijn eerste baan na mijn opleiding en het was zwaar. Op de gesloten afdeling waren veel meisjes die zichzelf sneden en suïcidale gedachten hadden. Maar één meisje is me altijd bijgebleven, omdat we naamgenoten waren. Ze was zo verdrietig en eenzaam, ik begreep er niks van. En pas nu realiseer ik me dat het nog veel verder ging dan dat. Terwijl zij haar kamerdeur in het slot hoorde vallen, was er een heel bezorgd gezin om haar heen. Net zo als wij dat nu zijn.
Hoe zou het nu, jaren later, met haar gaan? Zou ze toch nog een gelukkige vrouw zijn geworden? Of is ze altijd ongelukkig gebleven? Terwijl ik dit overdenk, voel ik mij naar worden. Het kleine beetje energie wat ik nog heb, voel ik uit mij stromen. Wat is het allemaal toch anders als het om je eigen kind gaat. Dat had ik vroeger echt nooit kunnen bedenken. Bij je eigen kind is het gewoon bijna niet meer mogelijk om helder, laat staan rationeel, te blijven. Voor je kind wil je nou eenmaal alles doen en wil je alles geven. Echt alles.
Wat ik mijn dochter nu gun, is een beetje rust in haar leven. Haar ADHD, dyscalculie en het depressiemonster maken het soms zo ingewikkeld voor haar. Toch kan ze hier over een tijdje hopelijk anders naar kijken. Heeft ze geen nare gedachten meer over een puntenslijper, gaat ze het leven weer fijn vinden en genieten van de dingen die wel leuk zijn en goed gaan. Ze is zo lief, spontaan, leuk en stoer. Intelligent, creatief en grappig. Gewoonweg veel te mooi om ongelukkig te zijn.
