Vroeger vonden ze mij op school een lastig kind. De leerkrachten vonden het duidelijk niet leuk om de hele tijd op mij te moeten letten. Met mijn gedrag eiste ik veel aandacht op en ik kon moeilijk lang hetzelfde doen. Door mijn snelle verveling was ik geen gemakkelijk persoon om mee samen te werken en om mee te spelen.
De dingen die ik leuk vond op de basisschool waren een opstel schrijven en projecten. Meer niet. Maar deze dingen deden we niet zo vaak en daarom vond ik het allemaal maar saai. Hierdoor ging ik me vervelen en door die verveling werd ik weer vervelend. Op de middelbare school werd het er niet beter op. Pas toen ik een studie ging volgen die me echt interesseerde kreeg ik plezier in de dingen die ik deed.
Veel volwassenen met ADHD hebben moeite met het vinden van werk. Dat probleem had ik niet. Maar ik kwam er wel snel achter dat er niet veel werk aan mij was besteed en dat ik de structuur binnen deze baantjes ronduit vreselijk vond. En het luisteren naar een baas was al helemaal niet mijn ding. Het voelde of al mijn creativiteit om zeep werd geholpen. Om die reden liep ik bij alle werkgevers tegen dezelfde problemen aan, waar ik als kind ook al tegenaan liep. Me moeilijk kunnen concentreren, snel zijn afgeleid en moeilijk kunnen samenwerken.
Op school wilde ik dus al het liefst werken aan projecten. In de zesde klas deden we wekenlang een project met marktkraampjes en dat vond ik helemaal geweldig. Met dit project deed ik namelijk dingen beter dan anderen en hierdoor kon ik inzetten op mijn kwaliteiten. Bij mijn kinderen zie ik dit ook terug. Nu er op school meer projectonderwijs wordt gegeven gaan zoon en dochter met veel meer plezier naar school.
Het was een verademing toen ik ruim drie jaar geleden eigen baas werd. Het gaf me een gevoel van vrijheid en ruimte. En omdat ik mensen om mij heen verzamelde die op dezelfde manier in het vak stonden als ik was ik ineens wel veel beter in staat om samen te werken en voelde ik mij ook eigenlijk nooit alleen. Toch bleven de projecten mij aantrekken.
Toen ik gevraagd werd om wekelijks een column te schrijven voor het ADHD Netwerk was ik helemaal blij. Het voelde een beetje of ik iedere week een opstel mocht schrijven. Lekker creatief en eigenlijk was het iedere week een nieuw project. Bij een project hoort altijd een deadline en op de een of andere manier vind ik een deadline een geweldige uitvinding. Het is een vorm van structuur, maar wel een andere structuur dan bij mijn vroegere werkgevers.
Naast het schrijven van mijn columns kwamen er steeds meer projecten en deadlines. Er kwam meer schrijfwerk op mijn pad. Een artikeltje hier en een blogje daar. Een ander project was het uitgeven van mijn eerste boek. De cover en de indeling van het boek maakte ik zelf. Hier deed ik geen half jaar over, maar een paar dagen. Want als er geen deadline aan mij wordt gegeven, geef ik hem tegenwoordig gewoon aan mijzelf. Dat is lekker structureel en creatief binnen kaders.
Een ander project dat zich aandiende was We Bouwen Samen. Een initiatief waar ouders én behandelaars zich samen inzetten voor kinderen met ADHD. Dat is op mijn lijf geschreven. Ook komt boek twee in december tussendoor nog even uit. En dan is er nog Project Glossy: het maken van een ADHD Lifestyle Magazine. Het is de bedoeling dat het magazine medio juni 2013 verschijnt.
Soms ben ik naïef en realiseer ik me niet hoeveel werk ik me op mijn hals haal met al mijn projecten en sub-projecten met bijbehorende deadlines. Maar één ding is zeker: de verveling van vroeger is voorgoed voltooid verleden tijd.
