Tweeënhalf jaar geleden ging onze hond dood. We waren hierover natuurlijk erg verdrietig en daarom vroeg dochter, die toen in groep 3 zat: “zal ik je een verhaaltje voorlezen, mama, om je op te vrolijken?” Ze pakte een boekje en begon te lezen. Vloeiend en zonder fouten. “Goed kan ik dat hè, maar dit is ook een makkelijk boekje. Weet je wat, ik pak wat moeilijkere boekjes, die zijn namelijk ook een makkie voor me.”
“Ben je nu opgevrolijkt?”, vroeg dochter me na vijf boekjes foutloos te hebben voorgelezen. Opgevrolijkt was zacht uitgedrukt, want ik was met stomheid geslagen. Dochter had namelijk op school een leesprobleem en ze kreeg hiervoor extra begeleiding. Nu bleek dat dochter helemaal geen leesprobleem had kon ik wéér naar school om te vertellen dat dochter de boel voor de gek aan het houden was.
De juf pakte het gelukkig goed op, ging met dochter praten en gaf haar eindelijk de figuurlijke schop onder de kont waar ik al zo vaak om had gevraagd. En jawel, het leesprobleem van dochter verdween als sneeuw voor de zon en binnen een week was dochter gewoon weer op het niveau van de groep. En niet veel later las dochter zelfs op het niveau van een groep hoger.
Maar dochter zou dochter niet zijn als ze er geen nieuw probleem voor in de plaats zou laten komen. Dat nieuwe probleem kwam er ook, namelijk: een rekenprobleem. Op haar rapporten konden we lezen dat het rekenniveau van dochter echt onvoldoende was. Op school vertelde ik regelmatig dat ik mijn twijfels had over het rekenprobleem van dochter. Want tijdens een potje Monopoly beheerde ze met het grootste gemak de bank. En op een ingewikkelde som kwam het goede antwoord er uit rollen zonder te twijfelen. Helaas was deze meester iets minder doortastend dan de juf van vorig jaar. De figuurlijke trap onder de kont bleef uit en het rekenprobleem sudderde voort.
Aan het einde van groep 5 deed dochter een bekentenis aan de stagiaire die mij na schooltijd even aansprak op het rekenprobleem van dochter. Dochter had het namelijk zo vreselijk lastig met het rekenen. En weer vertelde ik dat het rekenprobleem alleen maar een probleem op school was. Dat ze thuis de meest ingewikkelde sommen kon maken, maar dat ze er op school gewoon een gruwelijke hekel aan heeft. En toen gebeurde het. Zonder blikken of blozen zei dochter tegen de stagiaire: “dat klopt en ik haat rekenen.” En om het even af te maken: “goed toneelspelen kan ik hè?”
Eigenlijk was de bekentenis van dochter een logische zet. Kinderen met ADHD vinden naar school gaan meestal gewoon niet leuk. Dit komt omdat je op school de hele dag op moet letten, op één plek moet blijven zitten en je allerlei opdrachten uit moet voeren. En dit zijn nou juist die dingen waar kinderen met ADHD moeite mee hebben. Verder zijn kinderen met ADHD vaak erg onzeker over zichzelf en dit maakt kinderen met ADHD op school erg kwetsbaar.
Jammer genoeg pakte de stagiaire het signaal van dochter niet op. En ook in groep 6 bleef het rekenprobleem van dochter gewoon bestaan. Ze rekende mee met de kinderen die een groep lager zaten en zelfs dat ging dochter allemaal maar moeilijk af. En dat begon me nu toch echt te irriteren, helemaal omdat dochter immers had opgebiecht dat ze de boel gewoon voor de gek aan het houden was. Gelukkig nam deze juf mij wel serieus en dochter werd op mijn verzoek eindelijk stevig doorgetoetst.
De uitkomst van het doortoetsen zal niemand verbazen. Dochter heeft geen rekenprobleem en kan gewoon meerekenen op het niveau van haar eigen groep. Morgen is de herfstvakantie afgelopen en mag ze alle stof die ze heeft gemist versneld in gaan halen om daarna weer gewoon mee te doen met de rest. En ik … ik kijk nu al uit naar het volgende probleem.
