Dochterlief is jarig. En omdat zo ongeveer iedereen in onze omgeving op vakantie is vinden we het niet leuk om alleen thuis te moeten blijven voor oma. Want oma kan het hele jaar op visite komen of komen logeren. En daarom besluiten we om dochters verjaardag op een andere manier te vieren dan anders. We gaan een dagje naar het pretpark.
Een geniaal plan. En niet alleen zoon en dochter vinden het idee geweldig. Ook in ons komt het kind weer helemaal naar boven. We kijken uit naar die duizelingwekkende vlucht in de achtbaan met sensationele loopings en kurkentrekkers. En het lijkt ons pas echt briljant om gelanceerd te worden tot een hoogte van zestig meter, om vervolgens met een vrije val weer ongelofelijk hard naar beneden te knallen.
Fantastisch, maar we weten ook dat een dagje pretpark niet alleen maar genieten is. Sterker nog; het zal een ware uitputtingsslag zijn. Niet alleen op de dag zelf, maar ook in de dagen erna. Want het synoniem voor pretpark is prikkels. Met andere woorden; als er iets is wat kan leiden tot overprikkeling is het een pretpark. Want bij mensen met ADHD worden de prikkels die binnenkomen minder goed verwerkt en hierdoor raakt de samenwerking met andere gebieden in de hersenen verstoord. Het gevolg is dat de hersenen door het gebrek aan controle worden belast met een overdosis aan informatie. En dit maakt het weer moeilijk om onderscheid te maken tussen belangrijke en onbelangrijke prikkels.
Het plan is dus leuk, maar niet geheel zonder risico. En daarom nemen we onze maatregelen. Het begint met het regelen van een doktersverklaring. Veel attractieparken bieden de mogelijkheid om gebruik te maken van de in-en uitgangen voor mindervaliden, zodat je niet in de wachtrij hoeft te staan. Een verklaring van een medisch specialist geeft overigens geen garantie en eenvoudig gaat het in alle gevallen zeker niet. Want als je pech hebt heeft de mevrouw achter de balie slecht geslapen, trekt ze het formuliertje in twijfel en roept ze haar chef erbij. Uiteindelijk kom je meestal wel met een voorrangsverklaring door het poortje, maar je ego heeft ondertussen wel een flinke deuk opgelopen, omdat je weer uit hebt moeten leggen dat het in jouw gezin allemaal net een beetje anders gaat.
Met een doktersverklaring voorrang krijgen in een pretpark lijkt overigens misschien een ideale manier om de wachtrij te passeren, maar dat is het niet. Het allerliefste zou ik gewoon een uur in de rij willen staan. Mijn kinderen willen namelijk wel wachten, maar kunnen het niet. En de scheve blikken en nare opmerkingen confronteren ons ook nog eens voortdurend met het feit dat sommige dingen voor ons nooit vanzelfsprekend zullen zijn.
Het is ook bijna niet aan mensen uit te leggen dat je ook zonder rolstoel gehandicapt kunt zijn. En die onzichtbare handicap maakt een dagje pretpark voor ons een zware beproeving. We moeten onze ogen aan de voor- en achterkant hebben, want anders vliegen onze kinderen alle kanten op. En op het moment dat we de gondel nog niet uit zijn, wil zoon al naar het reuzenrad en dochter naar de botsauto’s en dat een hele dag lang. Het kost veel energie, maar tegelijkertijd geeft het ook energie. Als zoon roept: “kom op moedertje, een beetje sneller graag. Je bent veertig, zo oud is dat nu ook weer niet.” Of als dochter zegt; “het is de mooiste verjaardag van mijn leven.”
Diep in mijn hart weet ik natuurlijk best dat we het eigenlijk allemaal een beetje zelf over ons afroepen. Dat thuisblijven misschien wel veel verstandiger is. Want de prikkels van deze ene dag dreunen minstens nog een week lang na. Maar toch kies ik er bewust voor om een keer niet verstandig te zijn. Mijn kinderen willen namelijk ook wel eens dingen doen die kinderen zonder ADHD ook doen. En hier heb ik echt ongelofelijk veel voor over.
