Al jaren ontvangen we een Persoonsgebonden Budget (PGB) voor zoon. Een potje met geld waarmee we extra begeleiding voor hem kunnen inkopen. Dit gaat niet zomaar. Ieder jaar vindt er een herindicatie plaats. Tijdens deze herindicatie wordt er gekeken of de gestelde doelen zijn bereikt en waar ze zo nodig bijgesteld moeten worden.
Medio november 2014 wordt er voor zoon een herindicatie afgegeven voor 2015. In eerdere jaren werd deze (her)indicatie gesteld door Bureau Jeugdzorg. We ontvingen van hen een indicatiebesluit en dit besluit werd doorgestuurd naar het zorgkantoor. Een aantal weken later stuurde het zorgkantoor een toekenningsbeschikking en werd het PGB uitbetaald. Hiervoor hoefden we zelf niks te doen.
Zo anders gaat het vanaf 1 januari 2015. De individuele begeleiding waarvoor zoon is geïndiceerd valt nu onder de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO). En dit wordt geregeld door de gemeente. Het zorgkantoor moet de gegevens van zoon daar aanleveren. Dat is alleen deze keer zo, omdat de indicatie in 2014 is gesteld. Aan nieuwe (her)indicaties komen Bureau Jeugdzorg en het zorgkantoor niet meer te pas. De gemeente neemt een indicatiebesluit, maakt een toekenningsbeschikking en geeft de gegevens door aan de Sociale Verzekeringsbank (SVB).
De SVB is vanaf 1 januari 2015 verantwoordelijk voor de uitbetalingen. Onder andere om fraude tegen te gaan is het trekkingsrecht ingevoerd. Dit houdt in dat de gemeente het geld overmaakt naar de SVB en dat de SVB de salarissen overmaakt naar de zorgverleners. Budgethouders krijgen het geld dus niet meer zelf in handen. Ergens in het proces ging het mis. Het zorgkantoor stuurde naar veel cliënten een brief over de zorgcontracten. Deze contracten moeten worden opgestuurd naar de SVB, zodat de SVB de salarissen kan uitbetalen. Maar wij hoorden niks. Tijd voor een belrondje dus.
We beginnen bij het zorgkantoor. Het zorgkantoor zegt alle gegevens te hebben doorgegeven en verwijst me naar de gemeente. We moeten dus bij de gemeente zijn. Maar de gemeente op haar beurt weet het niet. Een mevrouw vertelt me het uit te zullen zoeken. Als ze me terugbelt weet ze nog niks en stuurt ze me naar de SVB. Die zullen er vast raad mee weten. Maar bij de SVB zijn we helemaal niet bekend. Het is dus iets met een kastje en een muur. En als ik na drie belrondjes nog steeds op hetzelfde punt zit uit ik mijn ongenoegen op Twitter.
Al snel krijg ik een berichtje van de SVB. Ze kennen ons bij de SVB niet, maar kunnen al wel vast een klantnummer aanmaken. Dan hebben we die alvast. Het zorgcontract stuur ik op en de gemeente krijgt nog een telefoontje. Met droge ogen hoor ik dat ze dachten dat er niet zoveel haast bij was. Ze beloven het uit te zoeken en me terug te bellen. Op de vraag hoe lang dit gaat duren krijg ik geen antwoord. We kunnen dus vaststellen dat het PGB voorlopig niet op onze rekening staat en dat we de zorgverleners niet kunnen uitbetalen. En hierin zijn we niet de enigen. Wat een puinhoop.
