Het lijkt leuk te beginnen dit schooljaar. Al in de tweede week neemt dochter een ‘vriendinnetje’ mee naar huis. Iets wat ze op de basisschool bijna nooit deed. Maar als ze vraagt of ze nog een keer wat zullen afspreken krijgt ze een nee. En samen fietsen naar gym wil het meisje ook niet. Ze fietst graag in haar eigen tempo.
Er komt nog een meisje in beeld. Zij sluit vriendschap met het eerste ‘vriendinnetje’ en dochter wordt buitengesloten. Wat ze niet snapt is dat je dan de rug kunt toekeren naar die meiden. Aansluiting bij de rest van de meisjes uit de klas heeft dochter niet. In de pauzes blijft ze er dus hopeloos bij zitten. Voor de twee meiden aanleiding genoeg om te gaan pesten.
‘Iedereen haat jou en ik haat jou ook’, heeft een van de pestkoppen gezegd. ‘Waarom ben je ook zo apart?’, vraagt een ander. Dochter is inderdaad anders, maar wat is daar mis mee? Moet je zijn zoals iedereen om er een beetje bij te kunnen horen? Waarom zijn kinderen zo hard tegen elkaar? Is het nou zo moeilijk om een beetje na te denken over wat de gevolgen zijn van wat je zegt?
Mijn verbazing wordt pas echt groot als dochter vertelt dat ze met een schaar is bedreigd. Een van de pestkoppen vindt haar jas lelijk, dus die kan ze ook in stukken knippen. Op zulke momenten zou ik willen dat dochter een beetje weerbaarder is. Dat ze de pestkoppen een flinke klap verkoopt.
Al met al reden genoeg om de mentor in te schakelen. Het pesten moet stoppen! Maar de mentor reageert laks. Het is nu vakantie, dus hij heeft pas volgende week maandag tijd. Daar sta je dan met je gevoel dat dochter op school maar een nummer is. De mentor moet adequaat reageren en contact zoeken met de ouders van de pestkoppen. Dit mag je niet laten gaan.
Dan maar het heft in eigen hand nemen. Gelukkig heb ik een telefoonboom en dus de telefoonnummers van de pestkoppen. Hoogstpersoonlijk bel ik ze op. Eentje neemt niet op en de tweede is zo brutaal om de haak er op te gooien als ik vraag om uitleg over het incident van vandaag. Waarschijnlijk is ze zich een hoedje geschrokken van mij. Naar beide pestkoppen stuur ik een SMS. Dat de mentor is ingeschakeld en verdere stappen zullen volgen.
Zelf ben ik vroeger ook een tijdje gepest. Ook ik wilde toen niet meer naar school, omdat ik het er zo verschrikkelijk vond. Het is absoluut geen fijne herinnering. Het is daarom te hopen dat de mentor van dochter snel ingrijpt. Want naar school gaan hoort gewoon leuk te zijn.
