‘Zie ouders bij de huisarts binnenlopen die weten wat kind mankeert, welk middel ze willen, welke psycholoog #twijfel’, twittert een gemeenteraadslid uit Coevorden. Want: ‘in Drenthe gebruiken 15 op 1000 kinderen ADHD middelen, in Finland 1 op 1000. Roept dat geen vragen op?’
In het kader van de nieuwe Jeugdwet snap ik de opmerking over ouders wel. Maar feitelijk vind ik het fantastisch dat ouders zich voor het bezoek aan de huisarts al verdiepen in de materie. Ouders weten immers als geen ander welke deskundige en deskundigheid nodig zijn. Het is schandalig hoe ouders op voorhand niet serieus worden genomen. Een foute tendens. Zeker als politici zich ook al op deze manier uitlaten over ouders.
Mijn gedachten dwalen af naar de zomer. Naar ons tentje in Italië waar ik, in de eerste week van onze vakantie, via mijn mobiele telefoon, vrijwel dagelijks contact heb met onze advocaat over zoon, die vanwege zijn ADHD, niet is toegelaten op het Voortgezet Onderwijs. Hij is op twee scholen afgewezen en hij dreigt serieus een thuiszitter te worden.
De weken voor de vakantie waren vreselijk. De basisschool gaf een advies voor regulier vervolgonderwijs, maar heeft vervolgens sterk verouderde handelingsplannen meegestuurd die kennelijk de meest gekke vragen opriepen die we bij verschillende toelatingscommissies moesten beantwoorden. ‘Kan zoon zich zelf aan- en uitkleden bij gym?’ ‘Wat doet zoon als hij de trein mist?’ Kennelijk kwam het bij niemand op dat zoon dertien is en gewoon wacht op de volgende trein. En bij de basisschool ging de garantie maar tot aan de voordeur, dus waren we uitgepraat.
Het voelde een beetje als in het beklaagdenbankje zitten. Of ik als ouder gek geworden was en daarom totaal niet serieus genomen werd. En dat gevoel was eigenlijk veel naarder dan de afwijzingen op de twee scholen bij elkaar. Het heeft me zelfs een keer vreselijk aan het huilen gebracht. Zo erg dat de tranen maar bleven stromen en manlief ontredderd naast me stond. Niet omdat ik niet in zoon geloofde, maar omdat ik me compleet verlaten voelde. Omdat veel mensen op voorhand een mening leken te hebben en niet naar mij, als ouder, luisterden.
Als ik de juiste mensen niet om mij heen had gehad, had ik het gegarandeerd opgegeven. Maar gelukkig waren die juiste mensen er wel. Mensen die in zoon en mij geloofden. En zo kwam het dat we een advocaat in de arm namen en er een schikking werd getroffen. Zoon werd op de tweede school waar hij was afgewezen, onder voorbehoud, aangenomen. De zaak zou worden voorgelegd aan de geschillencommissie en het bevoegd gezag zou deze uitspraak volgen.
Zoon ging na de zomervakantie naar school. Ging op kamp en haalde prachtige cijfers. Een maand later gaf de commissie haar advies: we werden als ouders voor de volle honderd procent in het gelijk gesteld. Excuses volgden en zoon mocht blijven. Het was een strijd, maar we hebben onze rug recht gehouden. En hiermee haalden we de krant. Ons kind krijgt nu het onderwijs waar hij recht op heeft. Maar als er meteen naar ons, ouders, was geluisterd had dit ons duizenden euro’s en heel veel leed bespaard.
