ADHD is weer in het nieuws. Deze keer gaat het over de diagnose bij volwassenen. Meer dan 80 procent zou de diagnose onterecht hebben gekregen. Dat blijkt uit een onderzoek waaraan 239 mensen hebben meegewerkt. In veel gevallen kunnen bij deze personen de ADHD-symptomen verklaard worden door andere factoren, zoals drugsgebruik, psychologische factoren of andere trauma’s.
Even kijken naar mijzelf. De diagnose ADHD heb ik nog niet zo vreselijk lang. Ongeveer drie jaar geleden besloot ik om mij te laten onderzoeken. De uitkomst was niet erg verrassend. Mijn gedrag kon grotendeels verklaard worden vanuit mijn ADHD. Sommige mensen zeggen dat de diagnose het beste is wat hen is overkomen. Dat ervaar ikzelf absoluut niet zo. Het fijnste vind ik dat ik nu kan worden behandeld.
De behandeling bestaat voor mij voor het grootste deel uit medicatie. De eerste keer dat ik mijn pilletje nam, kan ik mij nog, als de dag van gisteren, herinneren. Met mijn man en kinderen liep ik in het bos. Voor het eerst in mijn leven was ik mij bewust van de geluiden en de dingen om mij heen. De blaadjes waren aan het ritselen en ik genoot er met volle teugen van. Ook toen ik daarna boodschappen ging doen in de supermarkt was alles anders. Alles wat er om mij heen gebeurde, kreeg ik beter mee.
Inmiddels slik ik andere medicijnen. Nog maar één pilletje per dag en daar heb ik 24 uur profijt van. Het belangrijkste is dat mijn impulsieve gedrag een stuk minder is geworden. Dat is fijn, want ik had er behoorlijk last van. Het was heel vaak niet ‘eerst denken en dan doen’. Gelukkig is dat nu wel zo. Verder ben ik dezelfde persoon gebleven. Alleen de scherpe randjes zijn eraf.
Mijn diagnose is zeker niet onterecht. Het is geen excuus, maar wel een verklaring waarom er zoveel dingen zijn misgelopen in mijn leven. Waarom ging het vroeger op school allemaal zo moeilijk? Waarom had ik altijd ruzie thuis? Waarom liepen de dingen nooit zoals ze moesten lopen? Nu ik weet wat er met mij aan de hand is, begrijp ik mijzelf veel beter. De diagnose had daarom eigenlijk jaren eerder moeten komen.
Ook in mijn omgeving zie ik veel mensen met ADHD. Op de eerste plaats mijn kinderen, maar ook vrienden, bekenden en cliënten. Niemand van hen heeft onterecht de diagnose gekregen. Ze zijn niet zwaar aan de drugs en hebben ook geen last van andere ellende. Er lopen gewoon veel dingen mis in hun leven. Ze zijn impulsief, hyperactief en hebben problemen met de concentratie.
Natuurlijk begrijp ik het dat we voorzichtig moeten zijn bij het stellen van de diagnose. Dat er gekeken moet worden naar de psychiatrische geschiedenis, cognitieve beperkingen en het middelengebruik. Maar om nou te stellen dat het merendeel van de diagnoses onterecht is gesteld, gaat mij een stap te ver. Kijk liever naar wat voor positiefs het allemaal kan brengen. Mensen die eindelijk weer grip krijgen op hun leven. Hier ben ik zelf het levende voorbeeld van. En zeg nou eerlijk; hoe fijn is dat?
