Skip to main content
Columns en blogs

ONBETAALBAAR

Door: 3 september 2014juni 3rd, 2021Geen reacties
 ‘Mensen met een psychische aandoening zijn niet gek of raar’ en ‘Je zou aan de lunchtafel net zo makkelijk over een depressie moeten kunnen praten als over een gebroken been’, lees ik op Twitter. Het zijn woorden, uitgesproken op het Nationaal congres Anders denken over psychische aandoeningen, door onze Minister President. 

Nog nooit eerder gaven de woorden van een politicus mij hoop, maar nu wel. Hoop dat we vanaf nu anders zullen gaan denken over psychische aandoeningen. Maar wrang genoeg duurt mijn hoop maar een paar minuten. Op Twitter scrol ik verder en kom ik terecht bij een artikeltje over de actie Gun kinderen hun eigen label die gisteren van start is gegaan en een jaar zal gaan duren. Het is niet eens zozeer het campagnefilmpje wat me schokt. Dat is een Nederlandse kopie van het filmpje dat in 2012 gemaakt werd door de CCHR, opgericht door de Scientology Church. Dat ziet iedereen.

 

Mijn teleurstelling zit hem in de woorden van kindercoach Liesbeth Hop. ”Want”, zo stelt zij: ”Ook ouders treffen blaam. We geloven in de maakbaarheid van ons leven. En kinderen zijn een verlengstuk van ons leven, dus die moeten ook naar het gymnasium. En als dat dan mislukt, dan zijn we bijna opgelucht wanneer blijkt dat er iets met het kind aan de hand zou zijn. Zo verplaatsen we het probleem van onszelf naar het kind.” Nou stellen kindercoaches gelukkig geen diagnoses en ik voel ik mij persoonlijk ook niet aangesproken. Maar deze mevrouw slingert deze onzin wel de wereld in en de vooroordelen druipen er vanaf.

 

Mijn herinneringen gaan terug naar mijn eigen schooltijd. Naar mijn rapporten waar nooit iets leuks op stond. Naar de woorden nonchalant, slordig, ongedurig, druk, aandachttrekkend, onverschillig en ongeïnteresseerd. Naar al die keren dat ik, vanwege mijn onbehandelde ADHD, werd uitgemaakt voor lui en dom. Het was een verschrikkelijk nare tijd.

 

Voordat zoon de diagnose ADHD kreeg ging het bij hem precies zo. Al probeerden we wel van alles. Consequenter opvoeden, visolie en zelfs reiki. Maar ook een beloningssysteem. We maakten bingokaarten voor op school en beoordeelden hem hiermee op rekenen, spelen op het plein, gym, eten op school en op het huiswerk thuis. Op één van de kaarten schreef de juf: ‘Vandaag helaas geen stickers. Je vond het moeilijk om je te concentreren en stil te zitten en je hebt je werk dus niet helemaal af. Op het plein ging het redelijk, maar in de rij staan lukte ook niet goed. Hopelijk morgen meer stickers! (misschien moeten we over een aantal weken bij nieuwe doelen ‘rustig in de rij staan’ toevoegen …)’

 

Op een briefje schreef zoon in die tijd: ‘In mijn hoofd voel ik me verdrietig. Het doet pijn. Ik vind de juf niet lief, want ik doe nooit iets goed. Ik ben heel bang.’ Nadat de diagnose was gesteld en hij een behandeling kreeg ging hij gelukkig met sprongen vooruit. Door de rust in zijn hoofd werd zelfs zijn handschrift beter. En de woorden die vroeger op zijn en mijn rapport stonden, en die nog vaak door mijn hoofd galmen, werden ingeruild voor de woorden; spontaan, vrolijk, creatief, leergierig en enthousiast. Het is trouwens, ook na de diagnose, geen gymnasium voor zoon geworden. Sterker nog; het werd met moeite VMBO. Maar gelukkig is hij nu wel. En dat vind ik onbetaalbaar veel waard.

Suzan Otten-Pablos

Suzan Otten-Pablos

Columnist ADHD Netwerk: in de periode van 2010 tot 2021 heeft Suzan Otten-Pablos elke 2 weken een column op de website van ADHDnetwerk.nl. gepubliceerd. Suzan is maatschappelijk werker, ADD/ADHD coach en ervaringsdeskundige. Zij is zelf een moeder met stuiterkwaliteiten en heeft twee kinderen met ADHD. In de maandelijkse columns zal zij haar persoonlijke ervaringen en meningen beschrijven. Zij is daarbij ingegaan op de actualiteit. De columns geven haar persoonlijke mening weer en deze valt niet onder verantwoordelijkheid van het ADHD Netwerk bestuur. In 2021 heeft zij besloten haar werkzaamheden voor ons af te ronden. Wij zijn Suzan zeer erkentelijk voor haar grote inzet in deze jaren en wensen haar succes met de voortzetting van haar werk elders.