Ruim twee weken geleden ben ik geopereerd aan mijn kaak. Als gevolg hiervan mag ik drie maanden niet kauwen. Dus drie maanden geen harde broodjes met extra belegen kaas, geen biefstuk met kruidenboter en ook geen overheerlijke zak drop of winegums. Wel vla, yoghurt, kwark en andere zachte en geprakte hapjes.
De eerste week ging het allemaal nog wel. Manlief werd door mij met een boodschappenbriefje op pad gestuurd om mijn bestellingen in te slaan. Vla, nog meer vla, yoghurt, nog meer yoghurt, kwark en nog meer kwark. Want er zijn natuurlijk best veel smaken.
Maar na een week kon ik eigenlijk nog maar aan één ding denken en dat was snoep. Heel verkeerd, want op snoep moet je kauwen. En dat kauwen mag dus nu net even niet. Dagenlang zette ik mijn ADHD-brein aan het werk en ineens was daar dé oplossing: zwart-wit-poeder. Lekker ouderwets met een bakje op de bank zitten snoepen, zonder te kauwen, net als vroeger. Heel erg knap bedacht van mezelf. Dit was de meest creatieve vondst van de eeuw.
Op naar de stad om op zoek te gaan naar het magische poeder dat mij het gevoel zou geven dat ik weer kon snoepen. Maar in winkel één was het niet te krijgen. En ook niet in winkel twee, drie en vier. Pas in winkel vijf had ik eindelijk beet. Niet van die potjes, maar grote puntzakken. Voor het gemak kocht ik er meteen maar twee. Voor heel veel snoepplezier. Al in de auto opende ik zak één, nam een paar flinke happen en zat er helemaal onder. Want dat poeder stuift en smeert zo lekker. Maar de smaak, ja, die was natuurlijk goddelijk.
Thuis at ik nog een uurtje door, maar uiteindelijk deed ik de zak toch dicht. De zak legde ik op het aanrecht voor de volgende dag. Dan zou ik lekker verder snoepen. Een dag later pakte ik een bakje om het magische poeder in te doen. En ineens gebeurde het. Er kwam niet alleen zwart-wit-poeder uit de zak, maar ook een muis. Met een doffe plof. Heel even dacht ik dat het een grapje was. Misschien wilde de fabrikant de snoepende kinderen wel laten schrikken. Maar al snel wist ik: dit is menens. Deze muis was springlevend en echt. Daarom kieperde ik de muis uit het bakje in de gootsteen. De muis danste vrolijk rond.
De verdere details zal ik jullie besparen, maar door de schrik deed ik wel wat onaardige dingen. Met de muis dan. En in paniek belde ik manlief op zijn werk en ook mijn vriendin. Die gaf aan jaloers op mij te zijn. “Want jij, jij maakt altijd iets mee en hebt altijd verhalen.” Daarna belde ik de dokter. Want ik had wel vrolijk van het poeder gegeten. Stel je voor dat het poeder was besmet en ik er ziek van zou worden.
Door de doktersassistente voelde ik me niet echt serieus genomen. Ze grinnikte wat en zei dat ik later op de dag terug kon bellen. Ondertussen dacht ze waarschijnlijk alleen maar dat ze een zwaar hallucinerende patiënt aan de telefoon had, wat ik me overigens ook wel voor kan stellen. Want het verhaal is ook raar. Mijn grote vraag is nu hoe een muis zolang kan overleven in een plastic zak. Wie het weet mag het zeggen. Ondertussen zit ik al dagen in dubio of ik de fabrikant zal mailen of niet. Want stel je voor dat ik een jaar lang gratis zwart-wit-poeder aangeboden krijg. Dat risico wil ik dus echt niet lopen.
