Na de gymles heeft de docent even met me gepraat. Ze zei dat ik moeite heb met het vangen van ballen en het zwaaien in de ringen. Ze schatte me twee jaar ouder dan ik ben, dus niet 12, maar 14. Tegelijkertijd zegt ze dat ik de motoriek heb van een achtjarige. Ze gaat me oefeningen mee naar huis geven.”
Met deze woorden kwam dochter thuis. Het eerste wat er in me opkomt, is dat ik dit niet erg tactisch vind van deze juf. Gelukkig is dochter er nuchter over en kan het haar niet zoveel schelen. Maar het is natuurlijk wel een signaal en we moeten er wat mee. Dochter is een tijdje geleden gestopt met de Scouting en heeft nog geen nieuwe hobby gevonden. Ze zou eigenlijk bij een sport moeten gaan om wat meer te bewegen. De vraag is echter: welke sport?
Een aantal jaren geleden schreef ik ook een column over ADHD en motoriek. Hierin stond dat een vertraagde motorische ontwikkeling (DCD) veel voorkomt naast ADHD en dat de verschijnselen van motorische onhandigheid vaak op latere leeftijd afnemen. Helaas merk ik hier bij mijn kinderen en mijzelf nog weinig van.
Zoon is 16, maar haalde pas een jaar geleden zijn zwemdiploma. Nou ja, een zwemcertificaat. Hij kan goed zwemmen, zolang het maar op de buik is. Als hij op zijn rug moet zwemmen gaat het helemaal mis. Ook krijgen we hem met geen mogelijkheid door het gat. Het heeft geen zin om hier nog jaren zwemlessen voor te nemen.
Op school heeft zoon begeleiding gehad. Hij moest oefenen met het vangen van ballen, maar ook zijn handschrift was een belangrijk thema. Hij kan zo dokter worden, want het is echt compleet onleesbaar. Nog zo’n dingetje is veters strikken. Dat kan hij nog maar een paar jaar. Daarvoor had hij speciale elastiekjes in zijn schoenen. Op die manier kon hij zijn schoenen eenvoudig aan en uit doen.
Dochter haalde haar zwemdiploma best snel. Haar handschrift is leesbaar, maar wel houtiger dan dat van leeftijdsgenootjes. Ook kan ze nog maar anderhalf jaar veters strikken. Maar het zit ‘m bij haar vooral in de manier van bewegen. Als ze aan de ene kant op haar fiets stapt, valt ze er aan de andere kant bijna weer af. Ze zwaait me elke dag uit en dan zwabbert ze de weg over. Ook loopt ze een beetje krom. Hiervoor kreeg ze een tijdje fysiotherapie. Helaas zonder resultaat.
De kinderen hebben het vast van mij geërfd, want zelf ben ik ook geen motorisch wonder. Als er ergens een knoop moet worden aangenaaid, doet manlief dat. Dat doet hij omdat ik nog geen draad door de naald kan krijgen. Verder struikel ik vaak over van alles. Dat is behoorlijk lastig.
We moeten maar kijken of zoon en dochter er nog een beetje overheen groeien. Bij mij is het niet gelukt, maar je weet maar nooit. Tot die tijd zullen we het moeten nemen zoals het is. De oefeningen van de gymjuf zetten vast geen zoden aan de dijk, maar we blijven gewoon lekker positief.
