‘Nederland lijdt massaal aan modeziektes’, kopt het Volkskrant Magazine. Ene Margot Pol vindt het nodig om een tenenkrommend artikeltje over onterechte diagnoses te schrijven. En dat net op het moment dat ik denk dat we allemaal wat toleranter zijn geworden wat betreft psychische ziektes. Maar nee hoor, de Nederlandse bevolking is dol op diagnoses. Autisme, ADHD, narcisme, het is allemaal één groot feest.
‘Wat een jammerlijk stuk in @volkskrantmag over #autisme en andere aandoeningen’. Ik schreef er een blog over’, twittert Toeps. In haar stuk laat ze haarfijn zien waarom mevrouw Pol de plank in haar artikel volledig misslaat. In het stuk van mevrouw Pol staat namelijk precies één zinnetje met de mededeling dat de genoemde aandoeningen wel bestaan. Maar dat wordt direct weer door haar ontkracht. We lopen de deur plat bij de psycholoog, omdat we zo graag een stempeltje willen krijgen.
Stempel, label, etiketje… Mijn haren gaan ervan overeind staan. Het is zo respectloos naar de mensen die worstelen met psychische problematiek. Misschien kan ik het mevrouw Pol niet eens kwalijk nemen. Het artikel staat bol van de onzin en het is overduidelijk dat deze mevrouw er totaal geen verstand van heeft. Autisten worden door haar weggezet als Rainman-achtige typetjes. Als je dat doet, blijkt wel dat je er niks van snapt.
De Belgische psychoanalyticus en hoogleraar Paul Verhaeghe beweert in het artikel het volgende. ‘Een label als ADHD functioneert vaak als welkom excuus: logisch dat je die promotie niet kreeg, je hersens zijn gewoon te druk om zich te focussen.’ Pardon? Mijn diagnose (geen label) ADHD gebruik ik nooit, maar dan ook nooit als excuus. En mijn hersens kunnen zich prima focussen, mits ik rekening houd met mijn beperkingen.
En natuurlijk is er in het artikel het commentaar van psychiater Bram Bakker. Jullie weten wel, die man die overal opduikt om aandacht te krijgen. Hij beweert dat mensen een godsvermogen besteden aan het bij elkaar shoppen van een diagnose. In plaats van dat mensen hengelen naar een label moeten ze ‘Gewoon niet zeiken.’
We mogen onszelf als troost geen labeltje gunnen, menen alle gesproken deskundigen. Dus mogen we niet zeggen: ‘ik ben nu eenmaal een tikje autistisch’ of ‘hij heeft een beetje ADHD.’ Want dat doen we met zijn allen, dat maken mevrouw Pol en de deskundigen die ze spreekt (het zijn trouwens altijd dezelfden) wel duidelijk. We zijn met zijn allen doorgeslagen en labelen ons rot.
Nou, mevrouw Pol & deskundigen: “mijn kinderen en ik hebben de diagnose gekregen, omdat het op meerdere gebieden misging in ons leven. Niet om hip te zijn of om erbij te horen. Daar zijn genoeg andere manieren voor. En extra tijd bij een examen (zoals mevrouw Pol beweert) krijg je bij ADHD ook al niet. Dat is complete flauwekul.
‘Ik voel me een beetje depressief vandaag’ kun je, volgens mevrouw Pol, zo op Facebook zetten. Dat doe ik nu maar even niet. Vandaag wil ik gebruik maken van de mogelijkheid om de farmaceutische industrie (door mevrouw Pol aangehaald) te bedanken. Ze hebben met liefde een pilletje voor ons uitgevonden en dat betekent een wereld van verschil.
