Zoon en dochter slikken allebei medicatie. Concerta en Ritalin om de concentratie te verbeteren en de hyperactiviteit en impulsiviteit onder controle te houden. Daarnaast een lage dosering Dipiperon, zodat ze minder boos en opstandig zijn, maar ook om beter te kunnen slapen.
We hebben er jaren over gedaan om zoon en dochter goed ingesteld te krijgen op de medicatie en ik kan nu zeggen: we hebben het helemaal op orde. Het gaat lekker met ze. Thuis en op school, maar ook bij andere activiteiten. Ze zijn zelfstandiger en socialer geworden en ze hebben eindelijk vriendjes en vriendinnetjes. Niks aan de hand zou je zeggen, maar het tegendeel is waar. Want de medicijnwinkel (lees: apotheek) probeert regelmatig roet in het eten gooien. Zo zaten er een tijdje geleden ineens andere doosjes Ritalin in de maandelijkse zak met medicijnen. Het bleek de generieke methylfenidaat, want de zorgverzekeraar wilde de ‘echte’ Ritalin niet meer vergoeden, aldus de medicijnwinkel. Mijn uitleg hielp niet. De medicijnwinkel vond het onzin dat ik het had over andere hulpstoffen, waardoor er andere bijwerkingen zouden kunnen optreden. Dat was helemaal niet wetenschappelijk bewezen.
Natuurlijk kreeg ik uiteindelijk mijn zin. Maar niet zomaar. Het was een boel geregel. Er moesten verklaringen komen van de behandelaar en die verklaringen moesten weer naar de zorgverzekeraar die het vervolgens weer uit moest zoeken. En dat uitzoeken duurde lang. In de tussentijd betaalde ik de ‘echte’ Ritalin zelf. Pas vele weken later kreeg ik gelijk.
Een paar maanden ging het goed, maar toen kwam de nieuwe tegenslag. De ‘echte’ Dipiperon werd volgens de medicijnwinkel niet langer vergoed. “U krijgt een brief mee met uitleg over de generieke Dipiperon.”, zei de mevrouw van de medicijnwinkel. “Maar mevrouw”, zei ik, “dit is hetzelfde verhaal als een paar maanden geleden. Toen ging de discussie over Ritalin, maar ook in de generieke Dipiperon zitten andere hulpstoffen en kunnen de bijwerkingen anders zijn. Mijn kinderen zijn na jaren eindelijk goed ingesteld, ik doe dit niet, ik vertik het.” “Maar mevrouw, u moet het toch echt eerst twee weken proberen .” “Ik probeer helemaal niks”, zei ik. “Mijn kinderen zijn geen proefkonijnen.”
Op een beetje meedenken van de medicijnwinkel hoefde ik niet te rekenen en ik besloot om de ‘echte’ Dipiperon zelf te betalen en te declareren bij de zorgverzekeraar. Mijn verbazing was groot toen deze zorgverzekeraar een week later zonder problemen de kosten van de ‘echte’ Dipiperon op mijn bankrekening had gestort. Een telefoontje naar de medicijnwinkel dan maar. Wat volgde was geen welwillendheid, maar een preek van meneer de apotheker over verklaringen van behandelaren waarin moest staan dat mijn kinderen de generieke Dipiperon niet kunnen verdragen. Maar dat zou moeilijk worden volgens de meneer, want ze hebben het immers nooit geprobeerd. “Die verklaringen komen er wel, maar weet u wat mij zo stoort?”, vroeg ik. “Het gebrek aan empathisch vermogen naar mij als klant.”
Wat er vervolgens gebeurde was verbijsterend. “U denkt dat ik veel aan u wil verdienen”, zei meneer de apotheker, “maar ik vind dat ze kinderen tegenwoordig veel te gemakkelijk medicijnen voorschrijven. Tien jaar geleden bestond ADHD nog niet en nu hoeven we de krant maar open te slaan en het gaat over ADHD. We moeten de diagnose ADHD een halt toeroepen.” “Maar meneer” vroeg ik, “als ik moet kiezen tussen een gelukkig kind mét medicatie of een kind dat uit het raam wil springen zónder medicatie, dan is de keus toch gemakkelijk gemaakt?” “Nee”, vond meneer de apotheker, “de ‘ADHD’ kan ook aan allerlei andere dingen liggen.”
De volgende dag regelde ik de verklaringen. Ook lichtte ik de huisarts in over de gang van zaken en nam ik contact op met de klachtencommissie. Want een apotheker die zijn ‘vakkennis’ uit de krant haalt en vervolgens ook nog op de stoel van de arts gaat zitten kan wat mij betreft zijn medicijnwinkeltje sluiten.
