‘Wetenschappers waarschuwen voor lukraak voorschrijven Ritalin’, kopt het RTL nieuws. ‘Ongeveer 135.000 Nederlandse kinderen slikken Ritalin. Het is daarmee het meest gebruikte medicijn tegen ADHD, maar het is onduidelijk of en hoe goed het werkt. Artsen moeten het niet zomaar voorschrijven, zeggen wetenschappers.’
Het artikeltje is op zich niet zo heel interessant, want er wordt niks nieuws gemeld. Toch krijgt het heel veel aandacht op de social media. Vooral via Facebook stromen de likes en reacties op het artikel binnen. ‘ADHD is een bedachte ziekte’, ‘vroeger was je gewoon een druk kind, nu noemen ze het ADHD. Proest’ en ‘eindelijk komt de waarheid aan het licht! De farma’s draaien overuren, lekker geld verdienen, echt slecht!’
Volgens veel reageerders is Ritalin een gevaarlijke drug. ‘Er zijn ook andere manieren om een kind rustig te krijgen. Regelmaat bijvoorbeeld.’ Deze mensen weten duidelijk niet waar ze over praten. ADHD is veel meer dan alleen maar druk. Sterker nog: als het alleen maar druk was gebruikten mijn kinderen nu geen medicatie. Maar dat doen ze wel, vanwege concentratieproblemen en impulsiviteit.
Bij mijn kinderen werd Ritalin overigens helemaal niet lukraak voorgeschreven. Er ging een heel traject aan vooraf. Zo kreeg zoon zelfs een proef met twee verschillende doseringen en placebo’s. Dit om te kijken hoe hij op de medicijnen reageerde.
We weten dat de diagnose ADHD onder vuur ligt en dat we er een paar keer per jaar aan moeten geloven: een berichtje in de media over Ritalin met bijbehorende reacties. Maar ik vraag me altijd wel af of de betreffende journalisten ook onderzoeken lezen. Van Barkley bijvoorbeeld. Daarin wordt toch duidelijk dat ADHD bestaat. Daarbij zou het journalisten niet moeten gaan om ‘nieuwswaarde’, maar om waarheidsvinding en juiste informatie verstrekken over ADHD.
Lukraak klinkt trouwens ook zo negatief. Of deze medicijnen worden voorgeschreven als snoepjes door dokters zonder enige kennis van zaken. Of ouders van kinderen met ADHD niet zelf na kunnen denken. Dat kunnen ze toevallig wel. In de praktijk ben ik namelijk nog nooit ouders, van kinderen met ADHD, tegengekomen die hun kinderen moedwillig drogeren. In alle gevallen is de stap naar medicatie een weloverwogen en doordachte keuze geweest.
Zelf heb ik ook ADHD en ik ben pas op latere leeftijd begonnen met het magische, witte pilletje. Een fantastische ervaring omdat ik voor het eerst in mijn leven kon genieten van de rust in mijn hoofd. Een wandeling in het bos beleefde ik veel intenser. De bomen, de blaadjes, alles nam ik nu in mij op. Dat was mooi. Maar tegelijkertijd ook zuur als je je bedenkt dat je je hele leven hebt geworsteld.
Natuurlijk, we moeten kritisch zijn, en blijven, ten opzichte van medicatie. Niet alleen bij ADHD, maar bij alle aandoeningen. Medicijnen schrijf je nooit zomaar voor. Maar wie twijfelt aan het effect van Ritalin, bij ADHD, heeft het toch echt mis. In de meeste gevallen helpt het medicijn om gelukkiger en succesvoller in het leven te staan. En eigenlijk is dat iets wat ik iedereen van harte gun.