Het is alweer de vijfde week van de zomervakantie en ik voel me alles behalve uitgerust. Het is namelijk keihard werken als fulltime huismoeder, conflictbemiddelaar én politieagent. Het werk, in mijn praktijk, op een doordeweekse dag, is er werkelijk niets bij en ik herinner mij ineens het, herhaalde, aanbod van oma. “Breng de kinderen gerust een weekje bij mij, want ik heb er niets mee te doen. Altijd mag trouwens ook, ik heb mijn kinderen ook wel groot gekregen”.
Normaal gesproken vind ik deze opmerkingen eigenlijk kwetsend en beledigend. Alsof het drukke gedrag van zoon en dochter aan ónze opvoeding ligt en hun ADHD spontaan verdwijnt als ze een paar dagen bij opa en oma in de kost zijn. Maar omdat de kinderen het geweldig vinden om naar opa en oma te gaan en ik stiekem vreselijk verlang naar een paar vrije dagen mogen ze er gaan logeren.
Zonder te overdrijven: van oma mag bijna alles. Niets is gek genoeg en het feest begint al direct bij binnenkomst. Oma heeft een soort museumkamertje, omdat ze niets kan weggooien. En in dit kamertje beleef je, zeg maar, je kindertijd opnieuw. Lego, Playmobil en soldaatjes, het staat er allemaal. Maar omdat kinderen, volgens oma, kind moeten kunnen zijn en moeten kunnen spelen, word de gehele inhoud van het museumkamertje naar de woonkamer verplaatst.
In de woonkamer zit opa, inmiddels apathisch, op de bank, omdat het geweld lijkt op een vulkaanuitbarsting en het huis binnen een paar minuten is veranderd in een compleet slagveld. Bijna niets staat meer op de originele plek, maar oma vindt het gewoon “droge rommel” en over dit soort rommel moet opa niet zo moeilijk doen. En de discussie “wie op welk kamertje slaapt”, die thuis al was begonnen, is ook niet nodig. Oma slaapt wel op de bank. Probleem opgelost.
De principes van de “schijf van vijf” worden tijdens deze dagen, voor het gemak, trouwens ook maar even losgelaten. Opa bakt heerlijke pannenkoeken en het leuke is: hij gooit ze in de lucht, zegt: “hoepla” en daarna belanden de pannenkoeken gewoon weer keurig in de pan. Nou geloof ik meteen dat dit geweldig is, want met mijn motoriek komt de pannenkoek, op deze manier, boven op de afzuigkap terecht. Het blijft overigens niet bij pannenkoeken. Alles wat ongezond is en waar géén vitamines inzitten staat op het menu. Pizza, patat, hotdogs, muffins en opa’s zelfgemaakte bladerdeeghapjes.
Tussen deze “maaltijden” door word er op de bank gehangen. Want bij het logeren hoort natuurlijk de Mr. Bean filmmarathon, inclusief heel veel cola en chips. De Mr. Bean Big Box bestaat uit de complete tv-serie en heeft een speelduur van 660 minuten. De “droge rommel”, dus alle honderdduizend losse legoblokjes, playmobilpoppetjes en soldaatjes uit de jonge jaren van manlief, maakt dit filmevenement extra gezellig. En als er toevallig nog een heel klein beetje tijd over is moet er ook nog even worden gewinkeld in de stad, om op zoek te gaan naar die ene Justin Bieber pop en om te kijken naar alle afgeprijsde kinderkleding, want die is nu “voor de helft van de helft”. Verder wil oma eigenlijk ook nog wel knutselen, naar de kinderboerderij, op familiebezoek en vlechtjes maken in het haar van dochter.
Het is daarom een behoorlijk harde landing, in de werkelijkheid, als zoon en dochter na een paar dagen thuiskomen en we weer over moeten gaan tot de orde van de dag. Want structuur komt in het woordenboek van opa en oma niet voor. Dat woordje is voor thuis. Gelukkig hebben we nog een week vakantie, en dus de tijd, om alle vergeten afspraken, regels en principes weer in het geheugen te krijgen. Want op school houden ze wél van rust en regelmaat. Welkom terug in de realiteit. Structuur is vanaf nu weer het toverwoord. En het logeren, bij opa en oma, bewaren we gewoon als een knotsgekke, maar zeer waardevolle herinnering.
