Skip to main content
Columns en blogs

LEERPLICHT EN LEERRECHT

Door: 3 juni 2014juni 3rd, 2021Geen reacties

Over drie weken begint de zomervakantie. Normaal gesproken kijk ik er naar uit. Maar dit jaar is alles anders. Zoon moet in augustus beginnen op een nieuwe school. Maar er is geen nieuwe school. Hij heeft ADHD en daarom wil niemand wil hem hebben.

 

De afwijzing op de eerste school komt hard aan. Maar we blijven optimistisch en gaan op zoek naar alternatieven. Vol goede hoop melden we zoon aan op een andere school. We gaan op gesprek. Zoon vraagt aan de zorgcoördinator: “mag ik hier alsjeblieft komen?”. Hij wil zo graag. Mijn hart breekt. Hij krijgt geen antwoord. Zoon moet eerst wéér worden besproken in de toelatingscommissie. Er wordt ons beloofd dat we woensdag horen wat de commissie heeft besloten.

 

Zoon telt af. Iedere ochtend komt hij naar beneden met de opmerking hoeveel dagen het nog duurt totdat het woensdag is. Dé dag dat hij zal horen of hij welkom is. Of niet. Op dinsdag krijg ik een mailtje van de school. Er is overleg geweest met de basisschool en daarom willen ze graag observeren hoe zoon functioneert in de klas waarin hij nu zit. Uit deze observatie moet blijken of de begeleiding die zoon momenteel krijgt door de nieuwe school gecontinueerd kan worden. Na mijn akkoord willen ze hiervoor aan het eind van de week een afspraak maken met de basisschool. Hierdoor verschuift de uitspraak van de toelatingscommissie, die uiteraard deze observatie meeweegt in de uitspraak.

 

En dan gebeurt het. Zoon breekt in duizend stukjes. Hij zal woensdag niks horen. Nog langer in onzekerheid moeten zitten. Wat doet dit pijn. Mijn knul van dertien is aan vechten tegen zijn tranen. Het enige wat ik kan doen is uitleggen dat het helemaal niks over hem zegt, maar àlles over volwassen mensen die het niet begrijpen. En dat er echt geen observatie meer komt. Dat hij niet bang hoeft te zijn om op deze manier nog eens afgewezen te worden.

 

Het is natuurlijk van de zotte. Het observeren is niet standaard onderdeel van het toelatingsbeleid. Als dit wel zo was zouden ze namelijk alle nieuwe leerlingen moeten observeren. En dit moeten ze ook vastleggen in het beleid en in de schoolgids met instemming van de MR. Voor een handelingsplan is een advies van de basisschool en de behandelaar voldoende. Daarbij is de situatie op de basisschool niet vergelijkbaar met de situatie op het voortgezet onderwijs. Een observatie is in dit geval gewoon een keuring, dus een selectie. Dat is discriminatie.

 

Om die reden doe ik melding bij het meldpunt discriminatie. Licht ik de leerplichtambtenaar in. Bel ik Onderwijsconsulenten. Het College van de Rechten van de Mens. Schrijft de behandelaar een brief. Praat ik met Balans en Twitter ik me suf. Het is een dagtaak. Maar een plekje voor zoon vind ik niet. Het is wrang. Op vrijdag gaan andere kinderen kennismaken met de nieuwe school en de nieuwe klas. Zoon zit thuis. Onzeker en verdrietig. En ik denk: ik heb nog drie weken om een school te vinden voor mijn kind. Als dat niet lukt ben ik na de zomervakantie strafbaar. Want een kind moet nou eenmaal naar school. En dat we nu alles doen wat in onze macht ligt verandert hier helemaal niks aan. We kunnen misschien vrijstelling krijgen van de leerplicht, maar als we dat doen vervalt ook alle recht op zorg. Het is gewoon de omgekeerde wereld. Ja, leerplicht is mooi, maar leerrecht is beter!

Suzan Otten-Pablos

Suzan Otten-Pablos

Columnist ADHD Netwerk: in de periode van 2010 tot 2021 heeft Suzan Otten-Pablos elke 2 weken een column op de website van ADHDnetwerk.nl. gepubliceerd. Suzan is maatschappelijk werker, ADD/ADHD coach en ervaringsdeskundige. Zij is zelf een moeder met stuiterkwaliteiten en heeft twee kinderen met ADHD. In de maandelijkse columns zal zij haar persoonlijke ervaringen en meningen beschrijven. Zij is daarbij ingegaan op de actualiteit. De columns geven haar persoonlijke mening weer en deze valt niet onder verantwoordelijkheid van het ADHD Netwerk bestuur. In 2021 heeft zij besloten haar werkzaamheden voor ons af te ronden. Wij zijn Suzan zeer erkentelijk voor haar grote inzet in deze jaren en wensen haar succes met de voortzetting van haar werk elders.