“Mama, ik weet het eventjes niet meer. Ik vind het niet leuk op mijn stage. Het is niet mijn ding om met verstandelijk gehandicapte mensen te werken.” Zoon kijkt mij aan en ik hem. “Eigenlijk vind ik de hele opleiding niet meer zo fijn. Het maakt me behoorlijk ongelukkig. Hier loop ik al een tijdje mee rond. Vroeger wilde ik zo graag in de zorg werken, maar nu denk ik er alleen maar aan hoe het zou voelen om ermee te stoppen.”
Er valt een stilte. Het hoge woord is er eindelijk uit en ik zie meteen een soort van opluchting. Dat is heel fijn voor hem, want hij is al een poosje minder vrolijk. We zijn al een paar weken aan het modderen en een rustig gesprek hebben we al een tijdje niet meer gevoerd. Nu weten we eindelijk wat hiervan de oorzaak is en kunnen we kijken hoe het verder moet.
Tegelijkertijd ontstaat er nu ook een nieuw probleem. Want wat moet zoon dan nu gaan doen? Een nieuwe opleiding? Of misschien eerst een jaartje werken? Best ingewikkeld, want de keuze is reuze. Hij moet zich opnieuw gaan oriënteren, maar waar moet hij in hemelsnaam beginnen? Doordat hij het overzicht nu kwijt is, slaat de paniek ik alle hevigheid toe. “Wil je me alsjeblieft een beetje helpen? Ik weet echt niet hoe dit allemaal moet.”
In mijn gedachten ga ik even terug in de tijd. Op meerdere momenten in mijn leven ben ik tegen dezelfde dingen aangelopen. Dan was ik vol overgave aan iets nieuws begonnen, maar na een poosje voelde het als een enorme sleur. Hét moment om af te haken en nieuwe uitdagingen te zoeken. Want saaiheid, nee, dat nooit!
Mensen met ADHD hebben hier vaak last van. Die willen gewoon niet dat elke dag hetzelfde is. Ze zijn vaak hun leven lang zoekende naar iets wat er niet is. Ze vervelen zich snel en raken snel op dingen uitgekeken. Dan staan ze weer met lege handen. Dit zorgt vaak voor veel frustraties. En dat is logisch. Het is vervelend om steeds met je hoofd tegen de muur te lopen en het gevoel te hebben op een dood spoor te staan.
In deze situatie zit zoon nu. Het zal nieuwe keuzes moeten maken en is ook bang voor het onbekende. Dit zorgt voor stress. Want gaat hij nu dan eindelijk verder in de muziek? Evenementen organiseren? Of moet het toch iets anders worden? “Bel eens een dagje rond”, adviseer ik hem. “Kijk op het internet. Zoek filmpjes. Lees je in. En neem de tijd. Doe geen overhaaste dingen, maar volg wel altijd je hart.”
Dat is misschien wel het belangrijkste en dat heb ik mijn kinderen altijd meegegeven. Ze zullen heel vaak keuzes moeten maken. Grote en kleine. Ingewikkeld of minder ingewikkeld. Dat is lastig en hun ADHD zal het zeker niet makkelijker voor ze maken. Maar ze moeten op hun gevoel blijven vertrouwen. Want als ze hun hart laten spreken, komt alles zeker goed.
