Skip to main content
Columns en blogs

KEERPUNT

Door: 3 februari 2013juni 3rd, 2021Geen reacties

Gedurende mijn gehele zwangerschap voel ik dat er iets niet klopt. Iets in mij zegt dat mijn zwangerschap anders is, dat mijn bevalling anders wordt en dat mijn kind anders zal zijn. Mijn gevoel komt uit. Zoon wordt vier weken te vroeg en met een flinke groeiachterstand geboren. Een klein en kwetsbaar hoopje mens dat we in één hand vast kunnen houden.

De bevalling verloopt inderdaad anders. Zoon wordt met behulp van de pomp gehaald en tijdens de nageboorte scheurt de, te dunne, navelstreng en moet de placenta onder narcose worden verwijderd. Op het moment dat ik op operatietafel lig maakt manlief, volgens eigen zeggen, het mooiste moment van zijn leven tot dan toe mee. Hij mag zoon zelf vasthouden en naar de couveuseafdeling brengen. Daar moet hij hem loslaten, omdat zoon aan allerlei slangetjes wordt gelegd.

Met een geboortegewicht van drie pond moet zoon een paar weken in het ziekenhuis blijven. Weken die eeuwig lijken te duren. Het enige wat we kunnen is vol verwondering door het raampje van de couveuse kijken. Blij zijn dat hij verder gezond is en hier alleen maar moet blijven om groeien. De kleertjes die we tijdens de zwangerschap voor hem hebben gekocht zijn te groot en daarom krijgen we allemaal nieuwe babypakjes. Maatje babyborn. Wat is hij klein.

Ook als baby is zoon anders. Hij is geen huilbaby, maar overstrekt zichzelf en spuugt de hele dag. Alles wat je hem geeft komt er in één grote, zure straal weer uit. Zoon spuugt niet alleen, hij heeft ook een opvallende manier van ademhalen. Hij maakt een geluid wat het beste te omschrijven is als rochelen. Als zoon anderhalf is krijgt hij peuterastma en hiervoor moet hij een paar dagen worden opgenomen in het ziekenhuis. Het is een drama. Hij wordt compleet hysterisch als ik even weg wil gaan en wil dat ik voortdurend bij hem blijf. Op het kinderdagverblijf zet dit gedrag zich voort. Zoon krijst zich letterlijk paars en kalmeert pas als ik hem weer op kom halen.

Op de peuterspeelzaal krijgen we de eerste signalen. Zoon heeft geen concentratie, vertoont druk gedrag en kan niet stil blijven zitten. We besluiten daarom om hem extra dagdelen mee te laten draaien zodat het geleerde beter blijft hangen. Zoon vindt het allemaal prima, want zijn verlatingsangst is over en hij vindt het leuk op school. Maar als zoon op de basisschool zit wordt zijn gedrag steeds opvallender. Hij kan zich nog steeds niet concentreren en hij is nog steeds druk. Maar daarnaast is hij nu ook dwingend en bazig en bemoeit hij zich steeds met andere kinderen. Ook op motorisch gebied begint zoon op te vallen. Hij is slordig met zijn werkjes en heeft moeite met schrijven en knippen en met het vangen van een bal.

De diagnose ADHD wordt gesteld en de tijd verstrijkt. Mooie, maar soms ook moeilijke, jaren volgen. Zoon wordt sterker en groter, maar tegelijkertijd blijft hij ook ontzettend kwetsbaar en klein. Het is een lief, sociaal en slim kind met veel humor. Hij is leergierig en enthousiast, weet veel over allerlei dingen en kan van niets iets maken. Maar tegelijkertijd is het een kind dat gek wordt van zijn eigen drukte en chaos. Een kind dat zelf niet kan plannen en organiseren en daarom onze hulp nodig heeft.

Vandaag is zoon jarig en wordt hij 12 jaar. Er zullen de komende jaren nog heel veel zorgen en lastige dilemma’s voorbijkomen, maar toch kan ik zeggen dat de geboorte van zoon het keerpunt in mijn leven was. Want werkelijk alles is vanaf die dag voor altijd veranderd. Op het geboortekaartje stond: “De wereld is er voor jou en met jou een stukje mooier”. Maar toen wist ik nog niet wat ik nu weet. De wereld werd namelijk helemaal geen stukje mooier. De wereld werd oneindig veel mooier.

Suzan Otten-Pablos

Suzan Otten-Pablos

Columnist ADHD Netwerk: in de periode van 2010 tot 2021 heeft Suzan Otten-Pablos elke 2 weken een column op de website van ADHDnetwerk.nl. gepubliceerd. Suzan is maatschappelijk werker, ADD/ADHD coach en ervaringsdeskundige. Zij is zelf een moeder met stuiterkwaliteiten en heeft twee kinderen met ADHD. In de maandelijkse columns zal zij haar persoonlijke ervaringen en meningen beschrijven. Zij is daarbij ingegaan op de actualiteit. De columns geven haar persoonlijke mening weer en deze valt niet onder verantwoordelijkheid van het ADHD Netwerk bestuur. In 2021 heeft zij besloten haar werkzaamheden voor ons af te ronden. Wij zijn Suzan zeer erkentelijk voor haar grote inzet in deze jaren en wensen haar succes met de voortzetting van haar werk elders.