Mijn kinderen hebben een label. Ze hebben ADHD. Ze zijn anders en reageren anders. Ze zijn niet perfect, niet op alle gebieden succesvol en ze vinden weinig aansluiting bij andere kinderen. En ze zijn ook nog eens hartstikke impulsief. Door deze impulsiviteit zien ze minder reële gevaren, waartegen ik ze dolgraag wil beschermen. Tegelijkertijd maak ik me ook zorgen. Zorgen voor nu en zorgen over de toekomst. Ben ik nu een hypermoeder?
Volgens Volkskrantcolumniste Aleid Truijens wel. Ze heeft zelfs een boek over het hyperouderschap geschreven. Dit boek gaat over ouders die in elke hoek een gevaar zien voor hun kind. Om deze gevaren voor te zijn worden deze kinderen te beschermd opgevoed, wat de kinderen weer zou belemmeren in hun ontwikkeling. En de oorzaak van dit alles zou, volgens de columniste, zomaar eens kunnen liggen in het overmatig labelen van kinderen. Want één op de vijf kinderen heeft tegenwoordig een etiketje op het voorhoofd, zoals ADHD, PDD-NOS of dyslexie.
Om het boek een beetje te promoten gaf de columniste een interview op de radio. De columniste, dus geen pedagoog of psycholoog, maakt zich grote zorgen over het toegenomen medicijngebruik bij kinderen met ADHD. Want deze kinderen beginnen te jong met het slikken van medicatie, terwijl de effecten op lange termijn niet bekend zijn. En dat alles komt natuurlijk doordat ouders willen dat hun kinderen perfect zijn. Hoge cijfers halen op school, succesvol zijn bij sport, uitblinken in de muziek en heel veel vriendjes en vriendinnetjes om zich heen.
Een kleine nuancering: de columniste heeft het over het grijze tussengebied, dus niet over de kinderen met een echte diagnose, want die kinderen moeten natuurlijk wel geholpen worden. Nee, ze heeft het over ouders die het labelen makkelijker vinden dan opvoeden en tolerant zijn. Want het is, volgens de columniste, gewoon het kip en het ei verhaal. Door kinderen het niet onschuldige middeltje Ritalin te geven worden kinderen rustiger en ouders minder hyper. Maar als ouders zelf ontspannener zijn, worden de kinderen dat ook en hoeven ze niet aan de Ritalin.
Ja, ik ben inderdaad een bezorgde moeder. Soms overbezorgd misschien. Een moeder die veel gevaren ziet. Niet in elke hoek, dat niet, maar wel veel. En ook vaak. Zoals bij het water, omdat zoon geen zwemdiploma heeft. Niet omdat hij geen zwemles heeft gehad, maar omdat het met zijn motoriek niet wilde lukken. Hierdoor bleef hij bang voor water. Of in het verkeer, omdat dochter altijd droomt en in haar gedachten niet bij de weg is, maar bij iets leuks wat volgende week of de week erna gaat gebeuren.
Manlief zegt regelmatig tegen me dat ik de kinderen meer los moet laten. Dat ze ouder worden en dat ik ze meer vrijheid moet geven. Maar het lukt mij met de beste wil van de wereld niet om die ontspannen houding, waar de columniste het over heeft, tevoorschijn te toveren. En dat komt waarschijnlijk weer omdat zoon en dochter heel veel genen van mij hebben geërfd en zoveel op mij lijken.
Dat het met mij allemaal redelijk goed is afgelopen is eigenlijk best een wonder, want van mijn fouten leerde ik niet zo veel. Het enige waar ik iets van leerde waren voorbeelden. En die voorbeelden moesten ook nog eens honderdduizend keer worden herhaald. Mijn kinderen lijken hierin op mij. Dus ik geef het voorbeeld, ik herhaal en herhaal en herhaal, om mijn kinderen op deze manier, stap voor stap, steeds een beetje losser te kunnen laten.
Ja, mevrouw de columniste, mijn kinderen hebben echte ADHD. Vastgesteld door een echte dokter. Ze slikken hiervoor medicijnen. En ik trouwens ook. Om de scherpe randjes eraf te halen. En geloof me, werkelijk iedere dag stel ik mijzelf de vraag of ik mijn kinderen vanaf nu los kan laten. Het antwoord is steeds: een beetje. En daarom blijf ik voorlopig een hypermoeder. Een hypermoeder in de meest brede zin van het woord.
