Zoon kwam deze week in paniek thuis, omdat hij een werkstuk moet maken. Op school is hij er al vijf weken mee bezig, maar toch heeft hij nog geen letter op papier staan. En kennelijk is er op school ook niemand op het idee gekomen om dit kind even te helpen om het een beetje overzichtelijk te maken in zijn hoofd. Na weken achtereen nietsdoen op school ligt de bal dus weer bij mij en zal ik hem thuis helpen met het maken van zijn werkstuk.
Huiswerk maken is sowieso een drama. Want zoon haat huiswerk. Hij zal er dus ook nooit uit zichzelf aan beginnen en het initiatief komt altijd van mij. En dat is meestal op zondag, omdat we er dan ook echt de tijd en ruimte voor hebben om er op een goede manier aandacht aan te besteden. Dat vind ik dan, want zoon heeft nooit zin in en tijd voor dingen die te maken hebben met school.
Als het om een werkstuk gaat, gaat het nog wel. Na een luid protest doet zoon uiteindelijk meestal wel wat er van hem gevraagd wordt. Anders is het met het leren van de topo-toetsen. Hiervoor moet hij volgens eigen zeggen namelijk een plaatsje in zijn planning vinden. Een hele leuke woordspeling, maar als hij dat zegt, berg je maar. Dan wordt huiswerk maken op zondag een waar spektakel.
In de voorgaande jaren hielp ik zoon meer, maar omdat hij, met zijn twaalf jaar, ook een beetje zelfstandig moet worden en zich moet voorbereiden op de middelbare school moet hij van mij nu meer alleen doen. Hij moet bij topo van mij nu zelf de plaatsen opzoeken op de kaart en ze er vervolgens bijschrijven. Maar alleen al deze opdracht wekt bij hem zoveel ergernis en frustratie op dat hij er compleet van door het lint gaat. Zelfs de hond, die alles veel harder hoort dan wij, verstopt zich dan van schrik achter de bank.
Dit beeld is op zich niet uniek. In de puberteit leidt ADHD vaak tot leerproblemen. Veel kinderen, en vooral pubers, met ADHD presteren onder hun niveau, omdat opletten en huiswerk maken grote inspanning kosten. Ook kunnen kinderen met ADHD in de brugklas de hoeveelheid veranderingen vaak niet aan. Er is ineens voor elk vak een ander boek, ze moeten huiswerk noteren en maken en ze moeten ook nog eens ieder uur naar een ander klaslokaal.
Zonder hulp wordt het bij kinderen met ADHD gegarandeerd een chaos. Ze krijgen te maken met veel onbekende leerlingen en docenten, ingewikkelde roosters, wisselende klaslokalen en veel verschillende boeken. De grote lijn is weg, er is geen duidelijkheid en structuur en er wordt ineens een groot beroep gedaan op de planning- en organisatiecapaciteiten van het kind. En dat is nou precies datgene wat kinderen met ADHD niet zelf overzien.
Het is daarom ontzettend belangrijk om een kind met ADHD te helpen om overzicht en structuur te krijgen. Dit om te voorkomen dat er angst en paniek ontstaat. Of nog erger: depressief gedrag. In dat geval willen kinderen met ADHD namelijk helemaal niet meer naar school. En dat is zonde, want kinderen met ADHD zijn over het algemeen helemaal niet minder slim dan kinderen zonder ADHD.
Gelukkig hebben wij er voor gekozen om zoon een jaartje te laten doubleren en heeft hij een jaar langer de tijd om bepaalde vaardigheden aan te leren. Maar ondanks dat alles voor zoon een herhaling is van vorig jaar zie ik weinig tot geen vooruitgang in zijn zelfstandigheid. En daarom houd ik, ondanks dat de middelbare school voor zoon nog ruim een jaar duurt, mijn hart nu al vast.
