Het is heerlijk weer en daarom besluiten we om op Koninginnedag even de stad in te gaan. We hebben nog wat dingetjes nodig en we kunnen daarna lekker een terrasje pakken. Als ik thuis mijn schoenen aandoe merk ik al wel dat ze strak zitten, maar daar zoek ik nog even niets achter.
Als we in de stad langs mijn favoriete kledingwinkeltje lopen wil ik eigenlijk wel even naar binnen. Maar omdat er voor mij niets ergers bestaat dan samen met mijn gezin kleding te bekijken, laat staan te passen, parkeer ik man en kinderen even op het bankje op de markt.
Nietsvermoedend pas ik die ene leuke broek. Maar als ik in de spiegel kijk krijg ik de schrik van mijn leven. Compleet verbijsterd sta ik oog in oog met een soort ontplofte Teletubbie. Geen wonder dat mijn schoenen zo knellen. Overal zit vocht. Snel hijs ik me weer in mijn spijkerbroek, reken ik de nog steeds leuke broek af en vlieg ik naar het bewuste bankje op de markt.
Omdat ik binnen een dag een paar kilo ben aangekomen lijkt het me toch wel verstandig om even langs de vervangende huisarts te gaan. Mijn bloeddruk blijkt veel te hoog te zijn. De volgende dag moet ik meteen bloed prikken en ik krijg direct medicijnen om het vocht af te drijven. Dat helpt.
In de computer staat dat ik Concerta en Ritalin gebruik, dus de huisarts fronst haar wenkbrauwen en zegt: “oh, mijn God en wat een hoeveelheid, dat is vast de oorzaak.” Rustig, voor zover dat in mijn toestand mogelijk is, probeer ik uit te leggen dat ik hier toch een beetje anders over denk en waarom. Maar de dokter is onverbeterlijk, want ze zit er sinds kort ‘helemaal in’. Ze heeft onlangs met een deskundige gesproken, ‘het’ er over gehad en “in Amerika vallen mensen die dit spul gebruiken zomaar dood neer.”
Oké dan. Een spannend verhaal, maar ik ben er niet zo van onder de indruk. Eigenlijk maak ik me veel meer zorgen over mijn teletubbieuiterlijk en over al die mensen die deze verhalen wel geloven. Maar omdat ik me knap beroerd voel zeg ik wel al mijn werkafspraken voor de komende paar weken af. En niet werken betekent in dit geval dat ik absolute rust neem en weinig hoef na te denken. Daarom besluit ik de dokter en mezelf het voordeel van de twijfel te geven en tijdelijk met de Concerta en de Ritalin te stoppen.
Het is best te doen. En binnen een dag verander ik weer van een Teletubbie in een mens. Ook heb ik ineens zeeën van tijd, want het lukt mij zelfs weer om een potje pim-pam-pet te spelen met mijn dochter en te genieten van haar heerlijke uitspraken. Een lichaamsdeel met een G? “Genen mama!” En een politicus met een S? “Sandra Kooij, toch?”
We eten ijs en we maken milkshakes. Pas nu ik een grote pas op de plaats maak realiseer ik me dat ik eigenlijk al een aantal weken niet goed in mijn vel zat. Alle prikkels kwamen ongelofelijk veel harder binnen. Soms zelfs zo hard, dat ik de vingers in mijn oren stopte. En alles gierde letterlijk door mijn keel.
Omdat de uitslagen van de bloedonderzoeken geen bijzonderheden laten zien, besluit mijn eigen huisarts na tien dagen een poging te wagen zonder de vochtafdrijvende medicijnen. Het gaat precies een dag goed. Op de tweede dag ben ik weer ongelofelijk moe, krijg ik weer hoofdpijn en zie ik soms alles zomaar weer wazig. En langzaam zie ik dat ik weer teletubbieverschijnselen begin te krijgen. De weekendarts constateert weer een te hoge bloeddruk, veel vocht en hij schrijft daarom weer medicijnen voor.
Fijn. Want binnen een dag zal deze Teletubbie namelijk weer veranderen in een mens. En nog fijner is dat het niet aan de Concerta en de Ritalin ligt. Daar ben ik immers even mee gestopt. Een geruststellende gedachte, want ik zal toch weer een keer aan het werk moeten. En als het zover is neem ik dus ook lekker gewoon weer een pil.
