Volgend jaar wordt zoon 18. Dat duurt nog even, maar het is wel belangrijk om toch al te beginnen met het één en ander uit te zoeken. Want hoe zit het precies met de studiebeurs en met de OV-jaarkaart? Wat moet hij allemaal zelf gaan betalen? Na een uurtje speuren op het internet is het me een beetje duidelijk geworden en besluit ik mijn bevindingen even met zoon te delen. Maar het is te veel informatie voor hem. “Stoppen nu! Mijn hoofd lijkt op een harde schijf die vol raakt!”
Wat zegt zoon dat goed. Tegelijkertijd is het heel herkenbaar. Als mensen door elkaar praten, voelt het of mijn hoofd ontploft. Dan stop ik soms mijn vingers in mijn oren, omdat het me te druk is. En dat gebeurt hier nogal vaak. In ons gezin is het namelijk allesbehalve stil. Iedereen praat door elkaar en we worden er op ons beurt allemaal gek van.
Het begint meteen als we wakker worden. Zoon en dochter schreeuwen door elkaar en ik ben de scheidsrechter. Dit duurt totdat de medicijnen een beetje zijn ingewerkt. Tot die tijd doe ik alles op de automatische piloot. Want als ik erover na ga denken krijg ik spontaan een zenuwinzinking. Brood smeren voor school, de vaatwasser uitpakken en de hond eten geven in een huis vol herrie. Vraag me niet hoe, maar ik doe het allemaal.
Zoals gezegd maken de medicijnen het allemaal een beetje beter hanteerbaar, maar de gevoeligheid voor prikkels gaat er lang niet helemaal mee weg. En dat is vaak knap vervelend. De drukte waarmee hier de dag begint, maakt ook warrig. Als een kip zonder kop lopen zoon en dochter honderdduizend keer de trap op en af. Om de dingen die ze kwijt zijn te gaan zoeken. Om die ene sok te halen, om vervolgens tot de ontdekking te komen dat de andere ook nog mist. Oh help, het is zo vermoeiend.
Een ander berucht moment is als ik ‘s avonds sta te koken. Iedereen is dan thuisgekomen en achter mijn rug ratelt iedereen weer door elkaar. Als ik ergens gestoord van word, is het dat. Dit omdat ik me moet concentreren op wat ik maak, maar word afgeleid door alles om me heen. En deze dingen gaan voor iemand met ADHD dus echt niet samen.
Nog zoiets. Herrie vlak voordat ik ga slapen. Ook dat gebeurt hier regelmatig, omdat dochter er een handje van heeft om op dat tijdstip te stuiteren. Ze blijft maar praten en bewegen en ik word steeds onrustiger. Het gevolg is dat ik uren wakker lig in bed, omdat ik de slaap niet kan vatten. Dit maakt het vervolgens voor mij nog lastiger als ik de volgende morgen wakker word. Want alle prikkels beginnen dan natuurlijk weer opnieuw.
Zoon kan het dus heel erg mooi verwoorden. Voor iemand met ADHD is het hoofd inderdaad vaak een bijna te volle harde schijf. En geloof mij; dit is echt ontzettend lastig.
