Beste Mark,
Met stijgende verbazing heb ik naar je betoog geluisterd. Je hekelt de ‘grote dikke-ik-mentaliteit’ in Nederland en ziet een samenleving voor je waarin mensen niet denken dat ze alles kunnen maken en recht hebben op allerlei voorzieningen. De waarden van ‘hardwerkend Nederland’ staan in jouw ideale samenleving centraal.
Jij vindt dat mensen voor zichzelf moeten zorgen en om elkaar moeten geven. Anderen behandel je op een manier zoals je zelf behandeld wilt worden. Volgens jou is niemand een beetje meer gelijk dan de rest en moet je het verdienen. En als het tegenzit, roei je gewoon een beetje harder.
In jouw ideale samenleving is het onverdraaglijk dat hardwerkende mensen, zoals onderwijzers, ‘als personeel’ worden aangesproken. Je begrijpt het niet dat ouders woedend zijn op de leraar als hun kind met strafwerk thuiskomt. Je vindt dat er niet op een denigrerende manier mag worden gesproken.
Je betoog verbaast mij. Of eigenlijk misschien ook niet. We weten dat dit de waarden zijn van de VVD. Maar werkt het niet twee kanten op? Waarom mag jij je wel op een denigrerende manier over mij uit laten? Omdat ik me niet gedraag zoals jij dat wilt?
Misschien moet ik het uitleggen. Al zolang ik het me kan herinneren ben ik een ‘hardwerkende Nederlander’. Niet omdat ik zo’n geweldige baan heb, maar omdat ik me nuttig maak voor andere mensen. Naast mijn eigen praktijk doe ik veel vrijwilligerswerk. Hier krijg ik niks voor betaald.
Maar er is nog een reden waarom ik hard werk. Mijn beide kinderen en ikzelf hebben ADHD. We zijn een zorgintensief gezin. Dat is ook de reden dat ik een periode geen betaalde baan heb gehad. Mijn kinderen eisten al mijn aandacht op. Zo lag mijn oudste ooit in het ziekenhuis. Als ik ook maar even van zijn zijde week, schreeuwde hij de hele afdeling bij elkaar.
Omdat het soms niet meevalt, maken we ook gebruik van voorzieningen. We doen dat in de vorm van een PGB. Hiermee kunnen we extra zorg en begeleiding inkopen. Dit doe ik niet omdat ik niet hard wil werken of omdat ik vind dat alles maar kan. Dit doe ik omdat ik het beste wil voor mijn kinderen.
En Mark, dit houdt soms ook in dat ik het opneem voor mijn kinderen. Dat ik partij kies voor mijn kinderen en niet voor de leraar. Dit gaat niet om strafwerk hoor, maar om ingewikkelder kwesties. Vorig jaar werd mijn oudste op verschillende scholen geweigerd vanwege zijn ADHD. Dit was niet goed te praten. Als we het niet hadden gespeeld tot aan de geschillencommissie zat onze zoon nu niet op school.
Waar ik me eigenlijk het meest aan gestoord heb is dat “ik gewoon een beetje harder moet roeien als het tegenzit”. Als ik voor mezelf praat kan ik zeggen dat ik me een slag in de rondte roei. Het zit ook niet eventjes tegen, de zorgen zijn er iedere dag. Wil je misschien een keertje bij me langs komen om met eigen ogen te zien hoe hard ik roei en werk?
Met vriendelijke groet,
Suzan Otten-Pablos
