“Neem alsjeblieft je medicijnen!” Zoon loopt heen en weer in de kamer. En nog eens en nog eens. Zijn ademhaling is zwaar. Het maakt me zenuwachtig. Maar hij gaat door. Alles aan hem beweegt. “Neem nu je medicijnen! De dokter zegt het zo vaak. Je moet ontbijten met een pil op bed. Waarom doe je dat dan niet?”
We zitten weer in zo’n lastige periode. Vanwege de coronacrisis hoeft zoon niet naar school. Zijn zo belangrijke structuur is dus verdwenen. Als zoon naar school gaat of op stage is, zet hij zijn timer, zodat hij zijn medicatie niet vergeet te nemen. Dat gaat niet altijd goed, maar vaak ook wel. Maar nu deze dingen voor hem zijn weggevallen, neemt hij het niet meer zo nauw. Negen van de tien keer moet ik het hem helpen herinneren. En als ik dat dan doe, krijg ik een grote mond en moet ik mij er niet mee bemoeien.
“Doe de muziek wat zachter! Je zus heeft morgen een belangrijke toets en moet dus leren. “Nou en?”, is het antwoord. “Niks nou en”, zeg ik. “We leven hier samen in één huis en moeten rekening houden met elkaar. En met deze herrie is het voor je zus onmogelijk om zich te concentreren. Stel je voor dat zij zoveel lawaai maakt, terwijl jij moet leren. Zou jij dat dan leuk vinden?”
De deur wordt met een knal dichtgegooid. Op de achtergrond hoor ik hem nog sputteren. “Mens, zeur niet zo!” Met een diepe zucht, ga ik naar beneden. De medicijnen van zoon zijn duidelijk weer uitgewerkt en dan is er gewoon niet redelijk met hem te communiceren. Dan wil hij persé het laatste woord hebben en mag hij zichzelf heel graag horen.
Het is lastig. Het is niet zo dat ik hem leuker en liever vind zonder medicijnen. Maar dat vind ik wel van zijn gedrag. Zijn ADHD is ernstig. Zonder medicijnen is er gewoonweg geen normaal gesprek met hem te voeren. Het is niet leuk om dat van je eigen kind te moeten zeggen, maar het is wel de waarheid. Met medicijnen is hij gewoon een ander mens. Dan kunnen we praten.
En dus blijf ik bij zoon aandringen dat hij aan zijn medicijnen moet denken. Dat hij zijn alarm moet zetten. Niet alleen omdat ik het verschil kan merken. Dat kan hij zelf namelijk ook. Op de momenten dat de medicatie werkt is hij gewoon echt gelukkiger. Alles gaat dan makkelijker en dat maakt zijn leven een stuk eenvoudiger.
Zijn chaotische brein zorgt er voor dat hij nu vaak te laat is met zijn medicijnen. Op de eerste plaats is dit ontzettend vervelend voor hem. Hij doet zichzelf op deze manier namelijk keer op keer tekort. Maar het is ook niet fijn voor de rest van het gezin om hem zo te zien. En ik ben zelf soms ook een warhoofd. Dan vergeet ik het om hem aan zijn gelukssnoepjes te helpen herinneren. Dat is voor niemand leuk.
20-04-2020
