Op school nummer 1 had zoonlief een hele chique juf. Op een dag sprak ze mij na schooltijd verontwaardigd aan. Zoon had de juf “Lelijke Straatrat” genoemd. Dat had hij, bleek later, in een aflevering van Pipi Langkous gehoord. Natuurlijk mocht zoon dit niet tegen de juf zeggen, maar juist omdat deze juf zo chique was, kostte het me best veel moeite om mijn gezicht in de plooi te houden.
Op school 1 wist ik nog niet dat zoonlief ADHD had, maar ik wist wel dat de manier waarop school met mijn kind omging niet mijn manier was, dus koos ik voor school nummer 2.
Op school 2 ging het jarenlang goed. Zoonlief kreeg de diagnose ADHD, medicatie en kon mede dankzij de juiste begeleiding goed meekomen. Totdat het ook op school 2 plotseling misging.
Ik moet nog vaak denken aan die dinsdag in augustus, nu bijna twee jaar geleden. Zoonlief ging na schooltijd meteen naar zijn kamer en was stil tijdens het eten. Ik zocht er niks achter, maar dacht dat hij moe was van alle indrukken die hij op school had opgedaan. Toen zoon voor het naar bed gaan onder de douche moest schreeuwde hij moord en brand. Hij gilde: “Het water doet pijn.”
Pas nu kwamen de tranen en zag ik de verwondingen die hij deze dag op school had opgelopen.
Zoonlief was op het plein flink toegetakeld en het bleef niet bij die ene keer. Ik wilde samen met school op zoek gaan naar een oplossing, maar de nieuwe leerkracht van zoon dacht hier compleet anders over en de directrice steunde haar hierin. Het lag allemaal aan het gedrag van zoon.
Het is waar, zoon roept met zijn gedrag reacties op bij anderen en hij moet leren dat niet alles om hem draait in het leven. Zoon moet leren dat hij ook te maken heeft met mensen die hij minder leuk en aardig vind. Maar zoon heeft hier ook hulp bij nodig, dat kan hij niet alleen. Daarbij heeft ieder kind recht op een veilige leeromgeving.
Die veiligheid was er niet. Naast zijn ADHD kreeg zoonlief er het koelkastsyndroom bij. Dat is voor kinderen met ADHD een heel gevaarlijk syndroom, omdat deze kinderen juist met een beetje extra warmte groeien en bloeien. In plaats daarvan glipte mijn kind als los zand door de vingers.
Mijn kind huilde en ik huilde mee.
Ik hoor het de juf in het bijzijn van de directrice zo weer zeggen: “Ik vind mijzelf een goede juf, vooral vanwege mijn pedagogische kwaliteiten. Ik heb al zoveel van die kinderen in de klas gehad en ik heb een goede beoordeling gehad, dus… ” En mijn antwoord: “Nu je zelfkennis nog!”
Ik kon niet anders dan op zoek gaan naar school nummer 3 en dochterlief meeslepen in het verhaal en daar was ik helemaal niet trots op.
Op school 3 werd zoon met veel warmte opgevangen en het leek erop dat de emotionele schade die hij had opgelopen op school 2 te lijmen was.
Toch wilde ik een signaal afgeven aan school 2. Mijn kind had geen Passend Onderwijs gekregen en daarom heb ik een klacht ingediend bij de Landelijke Klachtencommissie Onderwijs.
Een maandenlange procedure volgde. School 2 probeerde mij neer te zetten als een shoppende moeder en de verweerschriften deden mij en mijn kind geen recht. Op de hoorzitting is school 2 niet verschenen. Ik voelde mij in het beklaagdenbankje zitten. Onschuldig en machteloos.
Ruim een half jaar na het klaagschrift volgde de uitspraak en kon ik blij zijn dat ik niet de makkelijkste weg had gekozen. De klacht is namelijk voor het grootste deel gegrond verklaard.
Geen Passend Onderwijs voor leerling met ADHD!
