De week begint op maandagmorgen gewoon volgens plan. De wekker gaat om half zeven en ik roep de kinderen. Mijn agenda staat vol, maar ik weet precies wat ik die dag en de rest van de week wil bereiken en hoe ik dat zal gaan doen. Maar dan gebeurt er ineens iets onverwachts waardoor al mijn plannen in het honderd lopen. Mijn kind wordt ziek
Gelukkig ben ik eigen baas, dus cancel ik voor de rest van de dag al mijn afspraken. Zo kan ik rustig voor de patiënt zorgen en tussendoor proberen om ook nog een beetje thuis te werken. Dat is niet eenvoudig, want dochterlief is echt ziek, heeft hoge koorts en er wordt heel veel gehoest en geproest. Met mijn laptopje op schoot zit ik dus samen met mijn kind onder een warm dekentje op de bank. In de hoop dat ze snel zal opknappen.
Dat gebeurt niet. Want de volgende morgen wandelt dochter met haar koortsige lijfje naar de badkamer en hoor ik: boem. Manlief weet haar nog net op tijd op te vangen en legt haar op ons bed, waar ze gelukkig snel bijkomt. Het ziet er heel naar uit. Ze is spierwit, draait met haar ogen en als ze wil gaan zitten zegt ze steeds dat ze niets ziet, waarop ze weer gaat liggen. Zoon vertrekt, om kwart over acht, diep onder de indruk naar school. Van de schrik geeft hij zijn zus zelfs een kusje.
Flauwvallen, ik kan er boeken over volschrijven. Als kind gebeurde het me namelijk regelmatig. En ik werd niet slap, zoals het eigenlijk hoort, nee, ik verstijfde. Hiermee heb ik niet alleen mijn eigen moeder meer dan eens de stuipen op het lijf gejaagd, maar ook bijvoorbeeld heel veel vreemde mensen in de wachtkamer bij de dokter of de tandarts, want het gebeurde overal.
Zelf viel ik vroeger dus heel vaak flauw. En als ik hoge koorts heb doe ik dat eigenlijk nog steeds. Zo ben ik eens midden in de nacht op mijn hoofd gevallen, waarop manlief 112 heeft gebeld en ik met de ambulance naar het ziekenhuis ben gebracht. Dit omdat ik me mijn eigen geboortedatum eventjes niet meer zo snel kon herinneren. Als het mij gebeurt, gebeurt het meestal ’s nachts of ’s ochtends vroeg als ik plotseling opsta. Op dat moment weet ik dat ik griep heb. Dat is op zich niet gevaarlijk, behalve als ik bovenaan de trap sta. Maar bij je kind is het toch net even iets anders, want flauwvallen is, net als een koortsstuip, iets waar je als moeder vreselijk van schrikt.
De kinderarts vertelde me dat we goed moeten opletten wanneer dochter flauwvalt. Theoretisch zou er namelijk iets achter kunnen zitten, al is dat gezien mijn geschiedenis niet erg waarschijnlijk. Bij flauwvallen moet je verder de pols controleren, want een veel te snelle of een veel te langzame pols is wel een indicatie om naar de huisarts te gaan. Ook kan er sprake zijn van een wat lage bloedsuikerspiegel of een lage bloeddruk. Hij vertelde mij ook dat hij denkt dat flauwvallen erfelijk is. Dit verbaast mij eigenlijk niets, al vind ik het aan de andere kant toch ook wel weer fascinerend en bijzonder. Want mijn kinderen hebben dus mijn mooie, maar slechte ogen, mijn leuke, maar soms lastige ADHD en mijn niet gevaarlijke, maar wel enge flauwe gedoe.
Van werken is er overigens de hele week niets meer gekomen. Ook niet een beetje. Door al mijn afspraken ging een dikke, vette streep. Want dochter bleek een luchtweginfectie te hebben en zoon werd een paar dagen later ook ziek. Dus daar zaten we dan. Samen onder een dekentje op de bank. Een flauwe boel, zonder laptop, maar wel met thee en heel veel koekjes.
