“Papa, wil jij samen met mij een mooi schema maken?” Dochter kijkt haar vader bijna smekend aan. “Dan weet ik namelijk precies wanneer ik wat moet leren. Ik heb nu totaal geen overzicht meer en weet echt niet hoe of waar ik moet beginnen. Ik wil de ‘vrije’ tijd tot aan het examen goed besteden. Help je me alsjeblieft?”
Het is gelukkig wel een klusje wat aan manlief is besteed, dus een dag later zitten ze samen achter de laptop aan de keukentafel. Voor zich de enorme stapel boeken die allemaal geleerd moeten worden. Alleen al van het idee worden we totaal niet blij. Maar het moet. Het zijn de laatste loodjes en als dit lukt is ze eindelijk geslaagd.
Samen nemen vader en dochter de lesstof door. Dit is een serieuze zaak. Want door in kaart te brengen wat er precies geleerd moet worden, kan er een echte planning gemaakt worden. Daarmee kan ze de komende weken vooruit, want er staat precies wat ze moet doen.
Geweldig bedacht. Het ziet er heel professioneel uit en waarschijnlijk werkt het ook voor mensen zonder een chaotisch brein die zich goed kunnen concentreren en niet snel afgeleid zijn. Helaas heeft dochter deze eigenschappen bij haar geboorte niet echt meegekregen, dus het is een ingewikkeld verhaal. Hierdoor wordt de uitvoering van het plan dus ook meteen een stuk minder. Al op de eerste dag loopt ze achter op het schema. En in de weekenden leren? Is papa gek geworden of zo? “Ieder mens heeft vrije tijd nodig, dus ik ook.”
We proberen werkelijk van alles. Leren op haar eigen kamer. Maar ook aan het bureau van haar broer die er nu toch niet is. Misschien is die omgeving wat meer prikkelarm. Helaas. Het helpt allemaal niks en uiteindelijk beland ze toch weer beneden met alle examenbundels die ons een vermogen hebben gekost. Soms lees ik de dingen die ze moet kennen hardop aan haar voor in de hoop dat er dan wat blijft hangen. Al geef ik het weinig kans. Zelf ben ik het namelijk allemaal meteen weer vergeten en ik vrees dat het voor haar niet anders werkt.
En zo worstelt dochter zich de dagen door. Ze doet verschrikkelijk haar best, maar die stomme ADHD zit haar heel erg vaak behoorlijk in de weg. Daarbij komen de examens steeds een dagje dichterbij en dat veroorzaakt natuurlijk ook een flinke portie stress. We kennen dit patroon. De toetsweken waren ook altijd een drama. Maar we laten ons niet gek maken. Gewoon examens blijven oefenen. En nog eens en nog eens. Ze komt hier heus doorheen.
Nog een paar weekjes door bikkelen. We blijven positief. Ondanks alles is ze al zo vreselijk ver gekomen. ADHD, een snufje autisme, dyscalculie en een flinke depressie. Het is er allemaal. Maar sterk als ze is, komt ze steeds weer overal doorheen. En ze is bijna bij de finish. We hebben daarom de vlag maar alvast klaar gezet en die gaat binnenkort ook zeker uit.
