“Mama, ik word verkouden en ik krijg keelpijn. Dat is niet grappig, want ik moet juist nu nog zoveel voor school doen.” “Dat is inderdaad niet fijn”, zeg ik haar. “Kan ik je misschien ergens mee helpen?” “Ja, graag. Ik stuur je, via de mail, een bestandje. Wil jij het even nakijken op spel- en typfouten?” “Natuurlijk wil ik dat.” Opgelucht vertrekt dochter naar school. Het is vandaag de laatste lesdag. Volgende week is er nog de ellendige toetsweek en dan is het eindelijk klaar.
Bijna zomervakantie. Lekker een paar weken kamperen in het warme Spanje. Gelukkig maar, want wat een horrorjaar was dit. Eerst kreeg dochter de ziekte van Pfeiffer. Hierdoor is ze wekenlang uit de running geweest. En toen ze eindelijk weer een beetje was hersteld, kreeg ze met gym een basketbal tegen haar hoofd. Wat had ze veel pijn. Het bleek een zware hersenschudding en weer was ze meerdere weken uit de roulatie.
Houd dan je koppie er maar eens bij. Het was ontzettend lastig en het lukte ook vaak niet. Gelukkig waren ze op school meestal wel coulant en lieten ze de schriftelijke overhoringen vallen. Maar de proefwerken moest ze natuurlijk wel maken. Dan bracht ik haar met de auto naar school en haalde ik haar na de toets weer op. Meedoen aan alle lessen lukte gewoonweg niet. Moeilijk, want zo miste ze natuurlijk alle uitleg.
Het was echt heel sneu, want zonder deze dingen heeft dochter het ook al lastig genoeg. Ze is slim en hoort op de havo, maar ADHD en dyscalculie zitten haar flink in de weg. Het lijkt er zelfs op dat de symptomen van ADHD sinds de hersenschudding erger zijn geworden. Ze kon zich al moeilijk concentreren, maar nu is het helemaal rampzalig. En dan het plannen. Het is een regelrecht drama voor haar.
Natuurlijk help ik haar waar ik maar kan. Dat vind ik ook leuk, want het houdt mij ook lekker scherp. Maar met de rekenvakken wordt het lastiger. Er is bij mij nooit officieel dyscalculie vastgesteld, maar een beetje erfelijk zal het toch wel zijn. Met betrekking tot het rekenen heb ik op school gelukkig goede afspraken gemaakt. Deze vakken tellen niet mee voor de overgang naar het volgende jaar. Dat scheelt.
Nu de laatste loodjes. Er hangt heel veel van de komende toetsweek af. Het is belangrijk dat dochter overgaat, want ze is dan in één klap van de meeste rekenvakken af. Hoe heerlijk zal dat voor haar zijn? Ze kan zich dan eindelijk focussen op de dingen die ze echt leuk en belangrijk vindt. En stiekem hoop ik dat het dan ook beter gaat met haar concentratie.
Vanwege haar dyscalculie is ze ieder jaar automatisch een bespreekgeval. Ons geduld wordt dus nog eventjes op de proef gesteld. We moeten nog 2 weken wachten op het, voor dochter, hopelijk verlossende telefoontje. Tot die tijd duurt de eindstrijd nog even voort. Dochter moet nog even serieus doorbikkelen om de eindstreep te halen. Maar ik geloof in haar. Zij kan dat.
