Het hele leven bestaat uit het maken van keuzes. Kiezen wat je vanavond gaat eten, beslissen of je het gras nu of toch maar straks zult gaan maaien of kiezen naar welk vakantieland je zult gaan. Soms kan het ook gaan om hele grote en moeilijke keuzes. Keuzes die het leven van jezelf of je kind zullen beïnvloeden, zoals het wel of geen medicatie geven bij ADHD.
Heel veel mensen hebben er een mening over. ADHD wordt gezien als een excuus, een misplaatst etiket of een maatschappijziekte. Zelfs onder professionals zijn er mensen die er voor vrezen dat we massaal aan het medicaliseren zijn geslagen en grenzeloos in hokjes zijn gaan denken. Het tegendeel is waar. De weg naar medicatie is vaak juist, onnodig, lang. En de uiteindelijke beslissing om een kind medicijnen te geven is voor bijna alle ouders heel erg moeilijk.
Zo ook voor mij. Zoon was vijf toen hij zijn eerste pilletje doorslikte. Dat vond ik heel erg moeilijk, omdat ik het absoluut niet leuk vond om mijn kind medicijnen te geven voor zijn lastige gedrag. Achteraf bekeken kwamen de meeste twijfels door de negatieve berichtgeving over ADHD en medicijnen in de media. Door deze berichten had ik namelijk een totaal verkeerd beeld gekregen over ADHD en de behandeling van ADHD.
De keuze voor medicatie was natuurlijk, hoe dan ook, een keuze met grote gevolgen. Positief of negatief. Maar door mijn inmiddels vertekende beeld over ADHD was het bijna onmogelijk om mij hierover vooraf goed te kunnen informeren én om er vooraf voor te zorgen dat ik de gevolgen goed kon overzien. Hierdoor heb ik met pijn in mijn hart de keuze voor medicatie moeten maken. Want het voelde alsof ik moest kiezen tussen twee kwaden. Kiezen tussen een kind wat overal werd uitgekotst of een kind dat misschien weer mee zou kunnen doen met behulp van levensgevaarlijke medicijnen.
Maar toen na het zoveelste alternatieve probeersel zoon alleen maar vaker op tafel ging staan, in plaats van er aan te gaan zitten, konden we niet anders dan als ouders onze verantwoordelijkheid nemen. Reiki en andere kruidenmengsels zouden hem gewoon echt niet beter maken. En als we hem zo lieten aanmodderen zou hij doodongelukkig worden. En wij ook.
De keuze voor medicatie is door ons echt gemaakt uit liefde, niet uit gemakzucht. En het is met heel veel twijfels gepaard gegaan. Door de negatieve berichtgeving was het me niet duidelijk dat ADHD een neurobiologische aandoening is die zorgt voor de structurele problemen met aandacht, impulsiviteit en hyperactiviteit. En dat het gaat om die fundamentele gebieden in de hersenen die we juist elke dag nodig hebben. Dat ADHD veel verder gaat dan druk of onhandig gedrag en dat het ook van invloed is op bijvoorbeeld vriendschappen en relaties.
Zoon is nu elf en ontzettend veranderd. Zonder medicatie nog steeds hopeloos eenzaam en ongelukkig, maar met én dankzij de medicatie een ongelofelijk sociaal kind. Tot op de dag van vandaag ben ik blij dat we toen voor medicatie hebben gekozen. En ik vind het daarom echt heel erg wrang om te zien dat nog steeds een aanzienlijk deel van de hele ADHD-controverse over medicatie gaat. Hierdoor missen kinderen en ouders zoveel kansen.
Uit ervaring weet ik dus dat een moeilijke keuze nog moeilijker wordt als je bang bent om een foute keuze te maken. Ouders in mijn praktijk probeer ik daarom altijd mee te geven dat ze zicht moeten krijgen op hun twijfels door zichzelf de vraag te stellen waarom ze een bepaalde beslissing nemen. Dat ze altijd moeten denken aan wat ze zelf belangrijk vinden en niet aan wat anderen in hun situatie zouden doen. Maar vooral dat ze het advies van deskundigen ter harte moeten nemen en dat ze zich niet moeten laten informeren door leken.