Dochterlief is een slim meisje. Ze heeft een groep overgeslagen en is de jongste van de klas. Maar dat merk je eigenlijk aan niets, want met bijna alle vakken kan ze goed meekomen. Ze leest als de beste en ze doet het prima met taal. En ook voor de zaakvakken, zoals geschiedenis, aardrijkskunde en biologie, haalt ze mooie cijfers. Dat vindt ze namelijk interessant.
Eigenlijk is er maar één probleem en dat is rekenen. Niet omdat ze een rekenprobleem heeft, maar omdat ze van rekenen een probleem maakt. Oké, het automatiseren, zoals tafels stampen en klokkijken, gaan soms wat lastig, maar verder heeft ze er gewoon een hekel aan. En als een kind met ADHD ergens een hekel aan heeft, nou, maak dan je borst maar nat. Dan kun je als ouder of leerkracht hoog of laag springen, het kind zal absoluut niet gaan doen wat jij wilt. Zo ging het vroeger ook bij mij. Onder de les werakte ik niet en dan moest ik nablijven om vervelende staartdelingen te maken. Het effect: nog meer weerstand tegen die toch al stomme sommen.
Een schop onder de kont zou je zeggen, maar dat is dus echt gemakkelijker gezegd dan gedaan. Kinderen met ADHD zijn, op de eerste plaats, vaak eigenwijs en eigenzinnig. Maar daarnaast hebben scholen vaak ook te weinig tijd om op zoek te gaan naar achterliggende oorzaken. Daarom heeft een kind dat slechte cijfers haalt met rekenen voor het gemak meestal automatisch een rekenprobleem. En kinderen met een probleem moeten gewoon een toontje lager zingen. Dus bij een rekenprobleem reken je dan niet meer mee met je eigen groep, maar één of twee leerjaren lager.
Het is de meest verkeerde aanpak die er bestaat, helemaal met het oog op het Passend Onderwijs. Er wordt, op deze manier, namelijk niet gekeken naar de oorzaak van de slechte prestaties. Met deze aanpak wordt de achterstand alleen maar groter en groter. Daarbij: een slecht cijfer voor rekenen betekent niet automatisch dat een kind niet kan rekenen. Misschien heeft het kind moeite met breuken, maar is het wel goed in geldsommen of in wegen en meten. Door het kind structureel lesstof aan te bieden op een (te) laag niveau zal het geen nieuwe dingen leren, uitdaging missen en uiteindelijk gaan onderpresteren.
Dit gebeurt nu ook met dochter. Ze klaagt bijna dagelijks over school. Ze vindt het stom en heeft er geen zin meer in. Daarom heb ik op school aan de bel getrokken. Gevraagd om een andere aanpak wat betreft rekenen. Van verveling word je immers vervelend en de klok tikt door. Dochter zit nu groep 7. We moeten het tempo erin houden, omdat ze volgend jaar haar vervolgopleiding zal moeten kiezen. Maar hoe doe je dat als je op alle vakken hoog scoort, maar met rekenen meer dan anderhalf jaar achterloopt? Moeten we dit kind laten doubleren om het rekenen op te halen, met als risico dat ze zich vreselijk gaat vervelen? Of moeten we haar vanwege haar rekenniveau veel lager uit laten stromen, met als risico dat ze zich ook gaat vervelen en we haar toekomst vergooien?
We staan met de rug tegen de muur. Ons wijze meisje wordt de dupe van het falende onderwijssysteem omdat ze niet binnen de kadertjes past. Nog even, en ze krijgt voorgoed een hekel aan leren. De signalen van dochter worden door school niet opgepakt en begrepen en mijn betrokkenheid, als ouder, wordt gezien als bemoeizucht. We spreken een andere taal. Maar om het beste uit kinderen te halen moeten ouders en scholen toch echt samen een verantwoordelijkheid oppakken. En dit lukt alleen door goed met elkaar te communiceren
