Badend in het zweet word ik wakker en mijn hele lijf doet pijn. Om mij heen is het nog donker. Als ik op de wekker kijk, zie ik dat het nog middenin de nacht is en ik zal dus moeten proberen om nog een tijdje te slapen. Het dekbed trek ik over mij heen. Maar hoe hard ik het ook probeer, ik blijf draaien, draaien en nog eens draaien. De rust kan ik niet vinden.
Mijn hoofd maakt overuren. Mijn allerliefste zoon is weg. Zijn kamer is leeg en in huis is het stil. Mijn tranen voel ik stromen. Hoe heeft het zover kunnen komen? Waarom moesten wij deze beslissing nemen? Diep van binnen weet ik het antwoord wel. Weet ik dat ik hem los moet laten. Maar het liefste zou ik hem nu juist stevig vast willen houden. Dit druist tegen alles in.
Het speelt al een tijdje. Het lukt zoon niet om zijn ADHD te accepteren. Er zijn zoveel dingen misgelopen in zijn leven en dit heeft hem behoorlijk getraumatiseerd. Dat is logisch. Als de dingen die je wilt doen steeds mislukken, doet dat iets met je zelfbeeld. Als je overal te horen krijgt dat het niet goed is wat je doet, voel je je een mislukt persoon.
Om de scherpe randjes eraf te halen, slikt zoon medicatie. Veel dingen lopen nog steeds niet goed, maar we kunnen dan tenminste wel communiceren. Praten over dingen. Zonder medicatie lukt dat niet. Dan schreeuwt hij alleen maar heel hard tegen je. En je kunt op je kop gaan staan, er is dan niet tot hem door te dringen.
In sommige gevallen word hij zonder medicatie agressief. Dan pakt hij zijn zus bij de keel en staan de striemen in haar nek. Dan moet manlief er tussen springen om de boel te kalmeren. Zijn ribben doen dan anderhalve week zeer. En als we pech hebben, dient dan het volgende agressieve momentje zich alweer aan.
Als ouders hebben we heel duidelijk besloten dat we dit niet willen. Dat we onze grenzen hierin aan moeten geven, omdat anders het hele gezin er aan onderdoor gaat. Het nemen van medicatie is dus een voorwaarde om thuis te kunnen blijven wonen. Het is verschrikkelijk om deze boodschap uit te moeten dragen. Het is alsof je zegt dat hij zonder medicatie niks is.
Omdat hij nu in een fase zit waarin hij weigert om zijn medicijnen te nemen, is hij bij zijn schoonfamilie ingetrokken. Zij stimuleren hem juist om het zonder medicatie te doen en dat vind hij natuurlijk helemaal geweldig. Hij mag daar gewoon een beetje rondhangen en zichzelf zijn zonder verplichtingen zoals stage, werk en school. Hij loopt waarschijnlijk wel op zijn tenen, maar dat komt er binnenkort vanzelf wel uit.
Zijn hele leven ben ik voor hem in de bres gesprongen. Op zoek geweest naar de beste oplossingen. En dat zal ik altijd blijven doen, want ik houd onvoorwaardelijk veel van hem. Hopelijk snapt hij over een tijdje hoe duivels het dilemma voor ons was. Met medicatie thuis of zonder medicatie bij andere mensen. Ze zeggen vaak dat ADHD zoveel mooie dingen kan brengen, maar is het heel gek dat ik het nu vooral zie als een ongelofelijke rotstoornis?