Afgelopen week moest ik een EMG-onderzoek ondergaan. Dit om te kijken of er in mijn linkerarm ergens een zenuwtje klemzit. Ruim een jaar geleden ging er tijdens een sprong in het zwembad namelijk iets mis. Sinds die tijd ervaar ik tintelingen in mijn onderarm, in mijn hand en in mijn vingers. Ook voel ik een nare pijn op een bepaalde plaats in mijn arm en op bepaalde momenten laat het gevoel in mijn pink en in mijn ringvinger me in de steek.
Direct na het onderzoek krijg ik de uitslag. Er is een vertraging gemeten en de diagnose word gesteld. Er is sprake van een beknelde elleboogzenuw en ik word op de lijst gezet voor de neurochirurg. Helemaal niet leuk natuurlijk, maar toch voelt de diagnose als een opluchting. Mijn klachten hebben een oorzaak en er kan ook nog eens iets aan worden gedaan.
Natuurlijk kan ik er ook voor kiezen om met mijn klachten door te blijven lopen. Het is geen levensbedreigende aandoening en met een tintelende arm en gevoelloze vingers kun je gewoon oud worden. Maar lastig is het wel en het vermindert mijn kwaliteit van leven. Om die reden kies ik ervoor om mij te laten opereren. En het mooie is dat niemand mij om deze keuze veroordeelt.
Zo anders gaat het vaak bij mensen met psychische problemen. Een beknelde zenuw in je elleboog is een geaccepteerde diagnose, maar als je bijvoorbeeld ADHD hebt noemen veel mensen het een ‘label’, ‘stempel’, ‘etiketje’ of ‘vlekje’. Politici spreken in dit kader zelfs over ‘ontstempelen’. En als je ervoor kiest om ook nog eens iets aan je klachten te doen kun je rekenen op nog meer onbegrip en verontwaardiging. Dit is vreemd. Want psychische klachten kunnen je leven ook flink vergallen.
Op vrijdag 10 oktober 2014, Landelijke Dag Psychische Gezondheid, zal daarom de campagne #diagnoseheelnormaal worden gelanceerd. De campagne heeft als doel duidelijk te maken dat het tijdig en goed diagnosticeren bij problemen van belang is, en dus heel normaal, om in het leven weer positief verder te kunnen. Bij psychische diagnoses ervaren mensen echter nog te vaak dat de kennis niet correct is en dat er vooroordelen bestaan.
De campagne #diagnoseheelnormaal is een initiatief van deskundigen die met deze problematiek te maken hebben. Zij zien dat mensen met een diagnose last ondervinden van de vooroordelen en het onbegrip vanuit hun omgeving. Het stigmatiseren van psychische diagnoses (ADHD, autisme, angststoornissen, dyslexie, enzovoort) maakt dat veel mensen zich niet meer serieus genomen voelen. Bij diagnoses die op fysieke problematiek gesteld zijn, zoals bijvoorbeeld astma of slechtziendheid, is dit niet aan de orde. Hierdoor bestaat steeds vaker het idee dat met een psychische diagnose mensen als ‘niet goed’ worden bestempeld. Ook worden ouders gezien als slechte opvoeders die hun kinderen laten diagnosticeren om ‘er gemakkelijk van af te zijn’.
De initiatiefnemers van de campagne zien dat de vooroordelen over het stellen van diagnoses steeds groter worden. Daardoor ontstaat de kans dat personen niet, of niet tijdig, de juiste zorg krijgen. Het uitblijven van hulp, door het te laat, of zelfs niet uitvoeren van onderzoek naar problematiek, kan zeer ernstige gevolgen hebben, zoals uitvallen op school, leerachterstanden, verslaving, depressie, criminaliteit en zelfdoding. De campagne #diagnoseheelnormaal wil mensen bewust maken van het feit dat iedereen recht heeft op een juiste behandeling. Een diagnose maakt dat mogelijk en is dus heel normaal.
