Eerder deze week is op de voorpagina van de Volkskrant te lezen dat staatssecretaris van Rijn (VWS) van plan is om een regisseur in te zetten bij gezinnen waar kinderen en ouders kampen met gedragsproblemen. Dit omdat veel ouders volgens deze staatssecretaris kennelijk niet staat zijn om hun eigen boontjes te doppen.
Het eerste wat ik doe is Googlen op het woord regisseur. Want een regisseur is toch iemand die de leiding heeft bij het maken van een film of toneelstuk? Mijn vermoeden blijkt juist. Nog maar eens Googlen. Want wat is precies de definitie van een film of een toneelstuk? Het antwoord: een film is een verhaal dat wordt verteld met bewegende beelden en toneel is een theatervorm waarbij personen, voor een publiek, een spel opvoeren.
Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik me soms best voel als iemand die de leiding heeft over een film of toneelstuk, maar dat gevoel is meestal snel over als ik me realiseer dat het allemaal toch echt is. Als school mij belt en zegt dat het gedrag van zoon niet langer wordt geaccepteerd. Of als dochter het op een gillen zet, omdat ze haar zin niet krijgt. Als zoon zegt dat hij zich eenzaam voelt, omdat iedereen hem pest. Maar ook als dochter, voor de zoveelste keer van haar fiets valt, omdat ze het motorisch allemaal niet kan controleren.
Het is werkelijk absurd om te denken dat je het, door het inzetten van een regisseur, allemaal simpeler en overzichtelijker kunt maken. En nog absurder is het als je denkt dat dit het medicijngebruik onder kinderen en jongeren omlaag kan helpen. Mijn kinderen hebben de diagnose ADHD.Ze krijgen geen medicatie omdat ik me er gemakkelijk van af wil maken. Ze krijgen medicatie om hun kwaliteit van leven beter te laten zijn en hierdoor kunnen ze meedraaien in de maatschappij. Dat is niet alleen goed op de korte termijn, maar het is ook een investering in de toekomst. De kinderen van nu moeten immers straks voor ons gaan zorgen. Maar dat ziet de staatssecretaris niet. Die vindt dat er te vaak medicijnen worden voorgeschreven en elk gezin dat met dergelijke problemen worstelt, krijgt een eigen regisseur toegewezen die alle hulp coördineert om met steun van familie en vrienden het ‘opvoedkundig klimaat’ te versterken.
Het hele idee achter het aanstellen van een regisseur is dat de zorg die nu nog een gezamenlijke taak is van ministeries, provincies en gemeenten, straks volledig zal worden overgeheveld naar de gemeenten. Hiermee kan er flink worden bezuinigd. Deze maand al krijgen gemeenten te horen hoeveel kinderen in hun gebied zorg krijgen en hoeveel geld daarmee is gemoeid. Maar toch zegt de staatssecretaris dat de bezuinigingen niet het doel zijn van deze hervorming.
Dat dit niet klopt blijkt een paar dagen later als ik een brief ontvang van de gemeente waar ik woon. In deze brief wordt meegedeeld dat er de komende jaren flink bezuinigd zal moeten worden en aan de inwoners wordt gevraagd om mee te denken. Want waar hechten de inwoners belang aan? Waar kan de gemeente minder geld aan uitgeven?Kortom: waarop kan de gemeente bezuinigen? Kan er worden bezuinigd op de wegen waarop we rijden? De verenigingen waar we lid van zijn? Op het onderwijs? Of op de zorg die we nodig hebben?
Op de website van de gemeente kunnen de inwoners hun zorgen en voorstellen kenbaar maken. Dat zal ik zeker doen. Want mijn kinderen, met de diagnose ADHD, hebben goede zorg nodig. Niet van een regisseur, in de vorm van een gemeentelijk ambtenaar, maar van ons als ouders en van medisch specialisten, met verstand van zaken. Want als mijn kinderen die zorg krijgen die ze nodig hebben voorspel ik dat ze later volwassenen worden die mee kunnen draaien in de maatschappij. Maar als mijn kinderen onder de hoede komen van een regisseur voorspel ik een waardeloze toekomst. En hier heb ik niet eens een glazen bol voor nodig.
